Nu snap ik het

Toen wij in 1995 naar Aruba vertrokken, waren er mensen die ons vertelden dat wij de seizoenen vast en zeker zouden gaan missen. En ook toen wij er eenmaal woonden, bleven ze maar vragen of altijd zon écht niet gaat vervelen. Ja natuurlijk hadden we het soms veel te warm, maar het was in de regel heerlijk. En de seizoenen missen? Die druilerige grijze dagen waarop je je afvraagt of het nog wel licht gaat worden?  Die natte kledderige troep die voor sneeuw door moet gaan? Al die dagen dat je niet naar buiten kunt? Onvoorstelbaar dat je dat zou kunnen missen. Voor de afwisseling waren er altijd nog de vakanties waarin we even een paar weken van de sneeuw, de kou en de regen konden genieten, met de wetenschap dat we daarna weer heerlijk in de warmte terugkeerden.  De seizoenen missen…….als kiespijn!

Maar……….sinds we hier in Frankrijk wonen denk ik er toch een beetje anders over. Nog steeds een hekel aan grijze sombere dagen, alhoewel die hier toch minder grijs lijken te zijn dan in Nederland. En kou en regen, het kan me nog steeds gestolen worden. En altijd maar de ramen dicht omdat het anders te koud wordt binnen. Gelukkig is het binnen wel warm en gezellig bij de kachel. Maar dan opeens gebeurt het. De eerste bloemetjes in het gras, een paar dagen achter elkaar een stralende zon aan een strakblauwe lucht en voor het eerst zonder jas naar buiten. En als klap op de vuurpijl: voor het eerst buiten eten. Dat is zo ontzettend genieten! De wereld ziet er opeens zo anders uit en iedereen kijkt ook gelijk een stuk vrolijker.

Ik moest vandaag weer aan een oud mopje denken. Er komt een man bij de schoenwinkel.Hij vraagt om een paar sandalen met spijkers aan de binnenkant van de zolen. De verkoper vraagt of dat lekker loopt. “Nee”, zegt de man, “ maar het is daarna zó heerlijk als je ze uit kunt doen.”

Zo zal het dus ook wel zijn met die seizoenen. Je moet even door die herfst en die winter heen, maar daarna is het extra genieten. En ja, dat kun je best missen.