Voetjes voorzichtig van de vloer.

Gisteren was het weer tijd voor het jaarlijkse bal in ons dorp. Omdat we lid zijn van de syndicate d’initiative, zeg maar de feestcommissie van het dorp,  kregen we het verzoek om ‘s ochtends te komen helpen bij het klaarzetten van de feestzaal. De feestzaal van ons dorp is, net als van veel andere dorpen, oersaai en bijzonder gedateerd. Ga daar maar eens een feestelijk geheel van maken. Nou, dat werd niet eens geprobeerd. Het klaarzetten bestond uit het neerzetten van veel lange tafels aan één kant van de zaal en  deze bedekken met witte papieren tafelkleden, zoals wij die kennen van de Chinees in Nederland. De tafels moesten met een welhaast militaire nauwkeurigheid op exact vier tegels van elkaar geplaatst worden. Bij elke tafel moesten tien plastic stoelen geplaatst worden, waarbij aan elke tafel de stoelen wel dezelfde kleur moesten hebben. Om de rand van de dansvloer moesten, op weer keurig afgepaste afstand van elkaar, ook stoelen geplaatst worden, waarschijnlijk bedoeld voor de muurbloempjes van het dorp. De dansvloer zelf was al flink gepoetst, waardoor het dansen waarschijnlijk zo goed als vanzelf zou gaan de hele middag. Nadat alles klaarstond konden we kiezen of we wilden blijven of tegen het einde van het feest weer terugkwamen om te helpen met opruimen. We kozen, zonder enige aarzeling, voor de laatste optie. Toen we net na vijf uur weer terug kwamen, was het feest nog in volle gang. Op het podium, verlicht met wilde kleuren, speelde de band onvermoeibaar wals na wals, afgewisseld met bekende deunen uit de jeugd, die krakend meegezongen werden. Er werd duidelijk enorm genoten en aan de meestal zeer geconcentreerde blikken was duidelijk te zien dat deze ontspanning ook wel wat inspanning vereiste. De dansvloer was constant goed gevuld, maar tussendoor was er ook even tijd voor een glaasje water, of een sapje met een koekje en gezellig bijpraten met de tafelgenoten. Voor 9€ per persoon een middag plezier,  dat was wel duidelijk. Geen druppel alcohol, geen overdadige happen, alleen genieten van een middag samen dansen en bijpraten met leeftijdsgenoten. Hoe mooi kan het zijn! Wij hebben het probleem dat we te oud zijn voor de dancing en te jong voor deze feesten. Misschien kunnen we  de tussentijd benutten om alvast een wals in traag tempo onder de knie te krijgen. We zijn beiden ongeschoold en niet ambitieus, maar we hebben nog twintig jaar om te oefenen. En dan maar hopen dat er weer van die jonkies zijn die de zaal voor óns klaarzetten!