Vandaag weer eens een keer gestopt bij de broodautomaat in Saumont, een paar dorpen verderop. De enige winkel in dat dorp is een paar jaar geleden gesloten en daarna heeft de bakker van een naburig dorp er, naast het gemeentehuis, een broodautomaat geplaatst. Voor een beetje Fransman is het broodnodig twee keer per dag een vers stokbrood te eten en dan is dit een mooie oplossing. Toch vraag ik me af of het leed, veroorzaakt door de sluiting van de laatste winkel, wel voldoende verzacht wordt met deze automaat. Brood kopen is ook een heel sociaal gebeuren, zie ik hier in ons eigen dorp. In de winkel en sinds de coronamaatregelen, ook vóór de winkel, worden de laatste nieuwtjes en roddels met elkaar besproken. Ik ben er ook van overtuigd dat de bakker er is voor de sociale controle. Veel klanten willen niet alleen een warm brood, maar ook een warm oor. Tja en dat kan zo’n automaat allemaal niet bieden.
Maar ik vind het leuk om zo af en toe een brood uit de automaat te halen. Gewoon ouderwets gepast geld in het schuifje doen en vervolgens op de knop drukken achter de naam van het door mij gewenste brood. Na wat gezoem en gebrom gaat de klep dan piepend open en daar ligt mijn brood op me te wachten. Helaas koud, al een beetje slap en wel erg bleekjes. Maar ja, die piepen we wel weer op.
En morgen gewoon weer lekker naar onze eigen bakker in het dorp.
