Vandaag naar een VPRO Tegenlicht uitzending gekeken, die gisterenavond op de nederlandse tv te zien was. De titel van deze uitzending is “Op volle retouren”. In dit programma registreren de makers ervan wat er met een online besteld artikel gebeurt als het retour gestuurd wordt. Vanaf het moment dat het overgedragen wordt aan de post. In Nederland gaat 13% van de aankopen terug naar de webwinkels. In dit programma zie je wat er voor gedaan moet worden om al die gratis retourzendingen te verwerken én wat er met al die spullen gebeurt. We hebben er met open mond en kromme tenen naar zitten kijken. Onvoorstelbaar met hoeveel gemak mensen dingen bestellen om het vervolgens met hetzelfde gemak weer terug te sturen. En in welke staat! Alles kan weer anoniem en gratis retour en wat wordt daar een misbruik van gemaakt.
Terwijl ik naar de uitzending keek, kwam er weer een herinnering boven uit een ver verleden. In 1983 werkte ik op een school in Maarssenbroek. Op een dag kwam er een mevrouw langs die belangstelling had voor de school en graag een rondleiding wilde hebben. Geen idee waarom, maar ik gaf haar die rondleiding door het gebouw. Ik vermoed dat ze helemaal geen belangstelling had voor de school, maar zich die middag te pletter verveelde en behoefte had aan een uitje. Een waterval van woorden in plat Utrechts stroomde onafgebroken uit haar mond. Op haar arm een tandenloos vlinderhondje met strikje en metershoge pumps aan haar voeten. Maar het meeste opvallende was wel de zwarte leren jurk die ze droeg. Met een vetersluiting aan de voorkant die er niet in slaagde alles bij elkaar te snoeren. Het geheel had iets weg van een rollade in zo’n elastieken netje. Maar goed smaken verschillen. Daar had zij trouwens geen weet van kennelijk.Want al droeg ik vast een spijkerbroek en een t-shirt, toch vroeg ze mijn mening over haar jurk. Alsof ik daar verstand van leek te hebben. Tja, ik heb iets gemompeld dat het mijn smaak niet echt was, maar dat zij er misschien wel heel blij mee was. Nou ze twijfelde zelf een beetje of ‘ie niet te klein was en of ze hem misschien toch niet beter terug kon sturen naar de Otto. Jakkie!
Maar goed, dus toen werden er ook al dingen, destijds uit een catalogus gekocht, weer terug gestuurd. Geen nieuw fenomeen, maar nu neemt het ongekende vormen aan. Je weet echt niet wat je ziet en hoort. Een oplossing lijkt er niet zo gemakkelijk te zijn, omdat de webwinkels allemaal bang zijn om hun klanten kwijt te raken en de klant lijkt meer dan ooit de koning.
Vorig jaar oktober zijn we naar de film “Sorry, we missed you” geweest. De hoofdrolspeler bezorgt al die pakjes die iedereen besteld. Ook daar hebben we met een week gevoel in onze maag naar gekeken. De arbeidsomstandigheden, de werkdruk, de onbeschofte manier waarop ze behandeld worden en de schamele beloning voor hun werk. Deze film speelt in Engeland, maar de postbestellers in Nederland hebben het ook niet gemakkelijk met ál die pakjes en al die keren dat ze van het kastje naar de muur gestuurd worden, omdat mensen niet thuis zijn.
En hier in Frankrijk zal het niet veel beter zijn. Ook wij kopen dingen online. Altijd al gedaan, maar sinds het moment dat we hier de deur niet meer uit mochten door het virus, kopen we veel vaker via het internet. Het is aan alle kanten ook zo verleidelijk. Vorige week nog moest ik nieuwe mesjes hebben voor mijn stofsnijder. De dichtsbijzijnde winkel die ze verkoopt is in Agen. Toen ik daar kwam was het rek met de mesjes leeg. Een andere winkel die ze verkoopt ken ik niet. Dus thuisgekomen heb ik ze bij Amazon gekocht en twee dagen daarna had ik ze hier in huis. En zo gaat het wel vaker. Vanochtend nog 12 pakjes thee ontvangen. Onze lievelingsthee was opeens niet meer te koop bij de supermarkt, maar wel online. Iets terugsturen hebben we trouwens nog nooit gedaan. Niet nodig, maar ook geen aantrekkelijke optie. Sinds Corona mag er maar 1 klant tegelijk het postkantoor in, met als gevolg lange rijen buiten voor de deur. Hé, misschien ligt daar wel de oplossing on het onaantrekkelijker te maken om gekochte artikelen zomaar weer terug te sturen.
Nee, ik denk dat er een stuk bewustwording bij de klanten moet komen en dat alle webwinkels samen gaan werken om ervoor te zorgen dat deze ellende gestopt wordt. Dus ik hoop dat veel mensen zowel de uitzending van Tegenlicht alsook de film “Sorry we missed you” gaan zien en bewuster gaan consumeren.
En nu…….een lekker kopje thee.