De makelaar, waarmee we naar het huis met de twee torentjes waren geweest, belde met zijn collega van het makelaarskantoor waar Francescas onder valt. Om te weten wat ons budget zou kunnen zijn voor de aankoop van een nieuw object, wilden we eerst wel weten wat ons huidige huis waard is. Veel geluiden gehoord dat er een schaarste is op de huizenmarkt door een toegenomen belangstelling van mensen uit de steden voor het platteland, als direct gevolg van Corona. Veel vraag en weinig aanbod drijft de prijzen op en zorgt ervoor dat huizen, die voor een juiste prijs worden aangeboden, in de regel snel verkocht zijn. Maar ja, als je vervolgens dan weer als koper uit dezelfde ruif moet pikken schiet je er bar weinig mee op natuurlijk. Kortom: eigenlijk vooral gevoed door nieuwsgierigheid werd er met de makelaar via de telefoon een afspraak gemaakt voor een taxatie van ons huis.
Twee dagen later was het al zover. Toch alles maar extra netjes opgeruimd en schoongemaakt en zelfs het trapgat nog een mooi nieuw likje verf gegeven. Het huis moet toch goed uit de verf komen nietwaar? Er kwam een klein wit autootje ons terrein op rijden met een enórme sticker op de achterruit van het makelaarskantoor. De auto werd strategisch geparkeerd zodat de sticker goed zichtbaar was vanaf de weg. We zagen de gordijnen bij de overburen al een stukje opengeschoven worden. Uit de auto stapte een vlot makelaars echtpaar, zoals later bleek, waarvan de man al direct begon met foto’s maken van ons huis. Binnen vroegen ze een rondleiding met ons samen. Ze waren zakelijk, en namen alles goed in zich op. Daarna gingen ze nog een keer samen het hele huis en de bijgebouwen door om alles op te meten en vast te leggen op beeld. We zagen ze razendsnel overal in-en uitschieten, terwijl wij ons best deden heel ontspanning met niks bezig te zijn.
Het voelde toch wel een beetje raar. Een soort ontrouw naar ons huis toe waar we, door alles wat we ermee gedaan hebben, echt wel een emotionele binding mee hebben. Nu gingen we haar uithuwelijken…..maar nee, nu overdrijf ik. We hielden ons voor dat het alleen maar leuk zou zijn om eens te zien wat we er door al dat harde werken, naast een hoop plezier, wellicht ook financieel mee opgeschoten waren.
Nadat het stel vertrokken was, de boel nog eens rustig laten bezinken. Zíjn we nu aan iets begonnen en zo ja, wáár zijn we dan aan begonnen? Er volgden wat uren gevuld met overpeinzingen, terwijl we voor de afleiding, wat rommelden in huis en tuin. Nou ja, we gaan het zien, maar wat het ook gaat opleveren ………..dat trapgat is eindelijk geverfd!
Dit verhaal wordt morgen weer vervolgd, met een bezoek aan de makelaar voor het bespreken van de taxatie.