Droomhuis gezocht

Van die zeven huizen waar Frank zijn oog op had laten vallen, bleven er na een telefonisch gesprek met de verkopende makelaar, nog drie over.  Heel fijn dat ze direct aangaf dat van een paar huizen de ligging zeer beroerd was; direct naast een eendenfokkerij ( wat ontzettend veel stank oplevert) of pal aan een drukke weg. Niet alle makelaars zijn zo eerlijk en ook de manier waarop de foto’s gemaakt zijn verhullen vaak goed de ellende. In dit geval bespaarde haar opmerkingen haar zelf onnodige ritjes en ons ook, want ze had goed ingeschat dat we daar niet op zaten te wachten.
Voor de volgende dag hadden we met haar de afspraak om de drie overgebleven huizen te gaan bekijken. Het eerste huis was heel erg leuk gelegen in een piepklein gehuchtje van vier huizen. Het was er lekker rustig en de sfeer die er hing beviel ons goed. Wel jammer dat ‘ons’ huis in minder goede staat verkeerde,  terwijl de andere huizen zo leuk waren. Maar het had een leuk model, prachtige geschilderde luiken, een leuke trap bij de voordeur en mooie schuren. Een huisje met karakter.Van buiten viel bij het huis de deels ingestortte zijmuur op, maar dat leek op zich nog niet zo’n probleem. Het was de muur van een klein aangebouwd deel en het was keurig afgedekt met een plastic zeil. Door eerdere ervaringen met andere huizen werden we wel wat nieuwsgierig wat dat waterkraantje in de voortuin voor doel had. Bij binnenkomst werd het duidelijk. Het huis was nog helemaal in de oorspronkelijke staat, wat o.a. betekende dat er geen stromend water binnen in huis was ( daarom dat kraantje buiten), geen keuken, geen toilet en geen badkamer. En de kwaliteit van wat er wél was, was ook meer dan triest. Ik word altijd een beetje stil van dit soort huizen. Hier heeft gewoon tot voor kort, tot aan zijn of haar overlijden meestal, nog iemand gewoond…… Een paar jaar geleden keken we ook naar een huisje in een soortgelijke staat als deze. De buren vertelden ons toen dat de bewoonster door een allerte postbode uiteindelijk gered was nadat ze al dagen haar bed niet meer uit kon komen. Veel leed achter die gammele voordeurtjes.
Dit huisje werd het dus zeker niet. Op naar het volgende huis. Gelegen aan de rand van een prachtig schilderachtig dorpje met zodoende alle voorzieningen op loopafstand. Aan een piepklein weggetje, verscholen achter een ander huis, lag een werkelijk schitterend  herenhuis met drie verdiepingen. Het huis was aan de buitenkant prachtig voorzien van ornamenten en ook het dak was schitterend. We waren direct verliefd. En liefde maakt blind, althans voor een paar minuten. Want toen viel ons pas het veld van de plaatselijke rugbyvereniging op. Het hoofdveld met een enorme grote tribune, lag op hooguit vijf meter afstand van het huis. Je zou zomaar kunnen denken dat het huis het clubhuis zou zijn. Ik denk dat dat ook de enige bestemming van het huis zal kunnen worden. De makelaar wist al te vertellen dat er niet alleen in het weekend gespeeld wordt, maar dat er doordeweeks ook getraind wordt. Door de hele lichtinstallatie op het veld kun je wel vaak zelf het licht in je huis uitdoen en op de bovenverdieping heb je VIP uitzicht over het hele veld. Als je van rugby houdt is dit een droomhuis. Voor de huidige bewoner was dat niet het geval. De Engelsman, die alleen achtergebleven was na het overlijden van zijn vrouw, wilde zijn huis verkopen om weer terug te keren naar Engeland. Als de dood voor Corona had hij zich nu verschanst in een afgesloten kamertje en mochten wij alleen even door het raam naar hem zwaaien als wij tenminste wel ons mondmasker droegen en onze handen ontsmetten voor binnenkomst van het huis. Over triest geval gesproken. Daar zit je dan alleen in je onverkoopbare huis weg te kwijnen voor de engelse televisie. Want dat was waar hij zijn dagen nu mee vulde, vertelde de makelaar. We hebben het huis nog wel helemaal bekeken. Een prachtig huis met veel ruimte en met een, aan het huis vastgebouwde,  gîte. De achtertuin was rustig en grenste aan de tuin van een bejaardenhuis. Als dat rugbyveld er niet gelegen had was het best een goede optie geweest.
We vervolgden onze rit, scheurend achter de auto van de makelaar aan, door het mooie franse land. De zon scheen, we gaven de moed nog niet op en daar verscheen huis nummer drie.
Maar daarover morgen meer. Voor nu moeten jullie het doen met een kijkje door het sleutelgat.