Het gaat maar door

Nadat we het woongedeelte van het huis bekeken hadden, samen met de makelaar, was het tijd om door de deur met het bloemetjes behang de trap op te gaan naar zolder. Omdat de deur zo vakkundig weggewerkt was in de muur van de gang, met het behang wat feilloos doorliep van de deur naar de muur,  voelde het alsof we een geheime doorgang namen. We kwamen eerst op de zolder boven de eetkamer en de zitkamer. Niks mis mee, maar ook niks spannends. Gewoon een lege ruimte met stahoogte en hier en daar een piepklein raampje. Het gedeelte boven de zitkamer lag vol met isolatiemateriaal, van het soort waar muizen  gek op zijn, weten we uit ervaring.  Daarna via een volgende trap naar de zolder boven het gedeelte van het huis met de slaapkamers , de hal, het toilet en de badkamer. Door de dakvorm in dit deel van het huis heb je bijna tot aan de muren stahoogte. Van deze ruimte is dus echt iets te maken. Daarvoor moet wel het dak geïsoleerd worden en zullen er wel wat extra ramen geplaatst moeten worden. Maar Frank zag zich daar wel bouwen aan en spelen met zijn modelspoorbaan. Er stond op één plek een grote bak op de grond en dat duidt altijd op een lekkage. Maar verder zag het dak er prima uit. In een hoek was een klein kamertje afgetimmerd. Door het kleine raampje en de vele spinnewebben had het niet iets gezelligs. Meer in de sfeer van :”Als je je bord niet leeg eet, dan moet je naar zolder”. Er lagen verder nog heel wat leuke spullen en Frank zag een open doos met stereofoto’s en bijbehorende kijkers. Het wás dat de makelaar erbij was, anders was hij er op z’n knieeën bij gaan zitten om ze te bekijken.
Na de zolders, was het nu tijd om de ruimte onder het huis te bekijken.  Via een deur in de eetkamer een paar treetjes af en toen kwamen we in een hele grote ruimte onder de gang, het sanitair en de slaapkamers. Groot, ruime stahoogte , met raampjes en een grote garagedeur naar buiten. Boven ons hoofd konden we de balkconstructie en de vloeren van het huis goed bekijken. Hier en daar was wel wat vernieuwd en ondanks het feit dat wij sommige oplossingen zelf niet zo bedacht zouden hebben,  zag het er wel goed uit. Alle leidingen, aan-en afvoeren en bedradingen waren netjes aangelegd en afgewerkt zo te zien. En wel handig dat je overal op deze manier makkelijk bij kunt als er iets veranderd moet worden. In de kelder, die eigenlijk beter garage genoemd kan worden, stond een auto, wat fietsen, grote voorraden ingemaakte groenten en fruit, een mooi doorleefde werkbank, gereedschappen, gevulde wijnrekken, enzovoort enzovoort enzovoort. Alles keurig opgeruimd en geordend, op een manier waar wij (vooral Frank) alleen maar van kunnen dromen. Omdat de makelaar weer met ons verder wilde, moesten we gaan. Want anders liepen we er een uur later nog steeds rond en van te genieten.
Maar niet gedraald, door de tuin eerst naar de kleine bijgebouwtjes achterin de tuin. Deze ruimtes waren duidelijk de laatste jaren niet in gebruik geweest en daardoor hier en daar wat overwoekerd door klimop en andere planten. Het eerste gebouwtje, met twee verdiepingen, was een kippenpaleis. Beneden leggen en boven, na gedane arbeid, lekker pitten voor de dames. Maar door alle bramenstruiken moesten we het met onze fantasie doen, want er was niet echt dichtbij te komen. Daarnaast twee stallen voor de varkens, waar best veel ruimte in zat. Wij zagen er vooral onze stalen (r)ossen staan. Daarnaast was een ruimte van twee bij drie meter, waarvan de vloer helemaal bezaaid lag met kolen. Grote dikke deuren ervoor en een ontluchting in het dak. De makelaar wist ons te vertellen dat dit een droogoven is voor pruimen. De pruimen worden uitgespreid op houten rekken, die vervolgens op een grote metalen kar worden geladen en zo gaan ze, met kar en al, voor een dag de droogoven in. Weer iets nieuws geleerd, want we hadden het nog nooit gezien zo’n oven. Naast de oven was nog een halfopen  ruimte waar allerlei landbouwgereedschap en o.a. een superleuke doorleefde houten kruiwagen stond. Het dak boven alle ruimtes zag er niet al te best uit, maar door alle verschillende sedums die erop groeide, was het wel weer erg charmant. Nou ja, heel veel waarde vertegenwoordigde dit deel van het huis niet, maar voor de sfeer was het zeker een pluspunt.

Het werd weer tijd om achter de makelaar aan de tuin door te huppelen naar de grote schuren naast het huis. Daar wachtte ons vele verrassingen. Maar daarover morgen meer.