De finale

Nadat we de oversteek door de tuin met de makelaar hadden gemaakt, gingen we de eerste schuur binnen. Een prachtige hoge ruimte met een betonnen vloer en natuurstenen muren die niet afgestuct waren. Hier en daar wel een zichtbare scheur, wat dan weer jammer was. Mijn handen begonnen wel te jeuken, want zulke muren vertroetelen door ze opnieuw te voegen doe ik graag. En wat zal het dan schitterend worden. Een deel van deze ruimte was al ingericht als extra slaapkamer, maar we zagen nog wel verbeterpunten. De garagedeur aan de wegzijde, alsook de ingang aan de tuinkant waren wel aan de lage kant, maar na kort onderling overleg zagen we wel opties om de openingen te vergroten. En hier en daar een raam erbij……voor je het weet heb je een prachtige gîte. Ook deze ruimte stond vol met leuke dingen. Maar goed, daar kwamen we niet voor.De makelaar popelde alweer om door te gaan naar het volgende deel. Aan de andere kant van de schuur was ook een ingang en daar kwamen we in een deel met een lemen vloer. We keken onze ogen weer uit. Het stond er barstensvol gereedschappen, vaten, karren, droogrekken voor pruimen en ik weet allemaal niet wat.We hadden weer moeite om bij de les te blijven en naar de structuur van het gebouw te kijken. Waar , op een paar scheuren na ( dezelfde als we al aan de andere kant zagen) niks mis mee was. Zucht, wat een heerlijke ruimte! Er bleef nog een laatste ruimte over om te bekijken. Maar die kreeg de makelaar met geen mogelijkheid open. Gelukkig bestond de afsluiting uit een houten hek en konden we tussen de spijltjes doorgluren.De ruimte was in gebruik als houtopslag en eigenlijk was daarmee ook alles gezegd. Dus we geloofden het wel.
Inmiddels duizelde het ook wel in ons hoofd van alle indrukken, dus een laatste tripje naar de moestuin inclusief wijngaard lieten we maar aan ons voorbijgaan. En dat de waterput nog volledig functioneel en als zodanig in gebruik was drong ook nauwelijks meer door. Genoeg geweest voor vandaag.

De makelaar schatte dit ook goed in en vertrok, nadat ze het huis afgesloten had. Met de tekst: “ Nou, ik hoor het nog wel”, reed ze weg. Omdat dit het laatste huis van ons lijstje was, hoefden we niet meer achter haar aan te rijden en konden we nog even lekker blijven hangen in de tuin. We hebben ons picknickmandje met koffie en broodjes uit de auto gepakt en zijn aan het tafeltje in de tuin gaan zitten. Langzaam maar zeker drong alles tot ons door. Dit zou best wel eens onze volgende plek kunnen worden……….