Échte liefde?

Nadat we een tijdje in de tuin hadden gezeten en er daarna ook nog even in rond hadden gelopen, was het tijd om weer huiswaarts te gaan. Met een hoofd vol indrukken en met gespreksstof in overvloed. Maar ook veel stille momenten waarin we, ieder voor zich, alles op een rijtje probeerden te krijgen. Want hoe nu verder? Het was wel duidelijk geworden de laatste dagen dat we de stap om te gaan voor een nieuw avontuur eigenlijk wel gezet hadden. En dat dit laatste huis ons hart gestolen had, was ook wel duidelijk. Maar hoe realistisch was dat? Kun je dat al zeggen na één bezoek? Het gevoel was voor ons beiden uitgesproken goed, maar hoe snel durf je je daaraan over te geven en er helemaal voor te gaan? Thuis probeerden we alle indrukken en ideeën te ordenen en ons goed te herinneren wat we allemaal gezien hadden. Normaal gesproken maakte ik altijd heel veel foto’s van een huis als we het gingen bezichtigen. Vandaag geen één gemaakt; totaal niet aan gedacht. En als je dan thuis bent, ga je toch samen twijfelen of je dingen goed gezien en onthouden hebt. Zeker als je je het allebei anders herinnert.

Kortom: na een paar dagen en nachten vol overpeinzingen en de nodige gesprekken samen, hadden we besloten dat we nóg een keer gingen kijken en als we het dan nog steeds zo leuk zouden vinden, dan zouden we er vol voor gaan.

Dus vijf dagen later gingen we weer samen met de makelaar naar het huis. Deze keer gewapend met meetlinten, fototoestel, zaklantaarn en vooral met een kritische en voor zover mogelijk, een nuchtere blik. Een tikkeltje zenuwachtig onderwierpen we onze nieuwe liefde aan een herkeuring. De makelaar deed alles voor ons open en trok zich vervolgens terug in de tuin. We kregen alle tijd en ruimte om onze ogen goed de kost te geven. We bleven bij elkaar in de buurt en bespraken zoveel mogelijk wat we zagen en welke waarde we daaraan hechtten. We deden nieuwe ontdekkingen en bedachten oplossingen voor probleem die we zagen. Waarbij we de haalbaarheid steeds goed in probeerden te schatten. We sprongen, stampten en dansten op de verende houten vloeren en tilden hier en daar de vloerbedekking op om de vloer goed te kunnen bekijken. Frank rolde zelfs een keer het meetlint uit, maar zonder vervolgens op te schrijven wat er gemeten was en ik vergat alwéér foto’s te maken. We controleerden de daken nog eens van binnenuit en bekeken de ramen en deuren goed. We deden ons best de valkuilen, strikken en voetangels te ontdekken. Maar we vonden ze niet.

Na verloop van tijd kwam de makelaar toch eens voorzichtig om de hoek met haar hoofd om te kijken hoe ver wij waren. Ze had inmiddels alle achterstallige telefoontjes wel gepleegd denk ik en ze had wel gelijk dat langer kijken waarschijnlijk geen nieuwe inzichten meer op zou leveren. Ze vroeg ons, in tegenstelling tot het eerste bezoek, nu wel wat we ervan vonden.