Ze staan in de rij

Inderdaad stond nog diezelfde avond ons huis op de site van de makelaar. We waren tevreden over de foto’s en de bijbehorende verkooptekst kon er ook wel mee door vonden we. Vol verwachting klopte ons hart. Zou het inderdaad, zoals de makelaars ons voorgespiegeld had, storm gaan lopen de komende dagen?

De volgende dag was de eerste dag dat we ons ervan bewust waren dat er elk moment een koper om de hoek zou kunnen komen zeilen. Niet helemaal waar, want de makelaar had beloofd dat ze een bezichtiging steeds een dag van te voren aan zou kondigen. Dus die eerste dag kon er nog niemand komen en trainden we onszelf er in om steeds alles opgeruimd te houden. Daar hadden we nog wel wat trainingsdagen voor nodig, want dat is niet onze normale routine.

Tussendoor weer een ritje naar de vuilstortplaats in ons dorp om wat tuinafval te dumpen. Bij de dump lachte het geluk ons tegemoet. Want in de container met karton lag een enorme partij verhuisdozen op ons te wachten. Frank leende de ladder van de beheerster en daalde daarmee af in de container, om mij vervolgens, in stapeltjes van vijf  tegelijk, de dozen aan te geven. Met zestig dozen keerden we huiswaarts. Toch fijn hoor als je al blij wordt van een stapel kartonnen dozen.

Bij terugkeer stond er een snelle zwarte Audi half voor onze ingang geparkeerd. Nadat hij even opzij was gegaan om ons naar binnen te laten rijden, stapte hij uit en liep op ons af. Hij stelde zich voor als makelaar en vertelde dat hij had gezien dat ons huis te koop staat. En, zo vertelde hij, hij had een koper voor ons huis. Uhhhhh, ja……maar u bent niet onze makelaar en we hebben met onze makelaar een contract, dus……… Onze hersenen werkten op volle toeren. Geheel nieuwe materie waar we ons opeens mee bezig moesten houden. De eerste tien dagen konden we nog onder het contract met onze huidige makelaar uit, hadden we gelezen in de kleine lettertjes. De relatie was niet geheel probleemloos, dus…………

Om ons even wat extra denktijd te geven gaf Frank de beste man eerst maar eens een rondleiding door het huis. Ondertussen ruimde ik de net gescoorde dozen op en werkten mijn hersenen op volle toeren. Wat moesten we hier nu mee?
Frank kwam weer naar buiten met de man en was inmiddels, net als ik, tot de conclusie gekomen dat we eerst maar eens gingen afwachten wat er de komende dagen zou gaan gebeuren. We kregen zijn visitekaartje en namen afscheid.

We ruimden een beetje giechelig de dozen verder op en vonden het wel tijd voor een lekkere kop koffie.
En nét toen we daarmee in de tuin gingen zitten, belde onze makelaar met de mededeling dat ze morgen en overmorgen met de eerste kijkers  langs zou gaan komen. Of dat schikte? Ja hoor, we zijn er helemaal klaar voor!