Kijkers

Zoals ik al in een eerder blog schreef, had de makelaar ons op het hart gedrukt ons niet te bemoeien met de rondleidingen. Dat hij, voordat hij makelaar werd autoverkoper was geweest, verbaasde ons in het geheel niet. Laat ik het zo zeggen: hij had duidelijk zijn geheel eigen stijl van verkopen, die niet helemaal strookte met onze ideeën. Dus ik had het gevoel dat ik helemaal niet eens in de búúrt van hem wilde zijn als hij hier met mensen verscheen voor een rondleiding. Voor Frank was dat anders; die was erg benieuwd wat voor soort mensen hier zouden verschijnen en wilde graag zien hoe ze reageerden op ons huis. Dus die vrijdagmiddag, op de afgesproken tijd voor de eerste rondleiding, was ik ver weg om boodschappen te doen en snoeide Frank de bomen achter in de tuin, uiteraard met zicht op het huis.

Het eerste stel werd in een vrij hoog tempo door huis en tuin gevoerd, waarbij de makelaar zijn hele verhaal over ze uitstortte. De man van het stel was kritisch en bedachtzaam, de vrouw daarentegen enthousiast en verliefd op het huis. Frank had, door wat hij zag en hoorde op een afstand, niet direct het idee dat hier de nieuwe bewoners van ons huis liepen. Zoals afgesproken, belde de makelaar ons op, na afloop van de bezichtiging voor een verslag en daarin vertelde hij dat hij niet het idee had dat dit stel tot aankoop over zou gaan.

Daarna verscheen hij met nummer twee. Een dame die op zoek was naar een woning waar zij en haar man samen met haar moeder in zouden kunnen wonen. Door onze gîte leek het haar heel geschikt voor dubbele bewoning en wij konden ons dat heel goed voorstellen. Ik was gevlucht naar de sportschool dit keer en Frank kluste wat in de garage. De vrouw was bijzonder enthousiast en zag een gelukkige toekomst samen met haar moeder in dit huis al helemaal voor zich. En om haar man ook te overtuigen, werd er voor dezelfde avond nog een afspraak gemaakt zodat ook hij kon komen kijken. Ik was inmiddels terug van de sportschool, maar had echt geen zin om thuis te zijn als ze zouden komen. We namen contact op met de makelaar om hem te vertellen dat de sleutel van ons huis in het sleutelkastje aan de deur zou hangen en gaven hem de code van het kastje. En vervolgens gingen wij net voor de afgesproken tijd een ijsje eten in de auto. Die hadden we strategisch geparkeerd bij het benzinestation middenin ons dorp, langs de weg leidend naar ons huis. Zodoende zagen we, als echte undercovers , eerst de makelaar en strak daarachter de kopers aan ons voorbijgaan. Vervolgens zijn we een ritje gaan maken in de buurt, totdat de makelaar ons belde dat hij wat vragen had. We snelden naar huis en fantaseerden over de inhoud van de vragen. Bij aankomst thuis bleek dat hij zich afvroeg of het terein naast ons ook te koop was. Nee hoor, dat is niet te koop, dat krijg je er automatisch bij…..het is namelijk ook van ons. Wéér een minpuntje voor de beste man, die zich kennelijk nog niet verdiept had in ons huis en alles wat daarbij hoort.  Daarbij was hij ook blij dat we er weer waren, want hij had geen idee hoe hij de sleutel weer in het kastje terug moest doen. En in plaats van door de telefoon kon hij ons nu direct  melden dat hij ook van dit stel niet de indruk had dat ze tot aankoop over zouden gaan. Wat jammer voor die enthousiaste vrouw die haar moeder zo liefdevol in huis wilde nemen, dacht ik. Haar man zag wellicht het leven met zijn schoonmoeder onder één dak niet zitten.

De mooie verkooppraatjes van de makelaar over  al die woningen die hij al op de eerste dag verkocht had voor de vraagprijs…..daar hoorde ons huis niet bij. Maar morgen hadden we de volgende bezichtiging alweer in de agenda staan. We gingen pas net van start.

.