Het beloofde een rustige zondag te worden. Geen geplande bezichtigingen, geen klussen te doen en schoner en opgeruimder dan dit, kon ons huis niet worden. Dus eerst lekker uitgeslapen, om ons vervolgens met een uitgebreid ontbijt achter de kiezen te installeren op een luie stoel voor de rest van de dag. Lekkere hapjes en drankjes binnen handbereik , wat wil een mens nog meer?
Onze rust werd verstoord door een ferme klop op de deur. Ik zag door het raam dat onze burgemeester voor de deur stond. Frank sprong op en opende de deur voor haar.
Om de rest van het verhaal iets beter te kunnen begrijpen, zal ik eerst even wat meer vertellen over de burgemeester van ons dorp. Toen we ons huis jaren gelden kochten en daarvoor net alle handtekeningen bij de plaatselijke notaris hadden gezet, werd ons gevraagd of we de burgemeester al hadden ontmoet. Naar eer en geweten konden we zeggen dat die ontmoeting hoog op onze actielijst stond, maar dat we er nog niet aan toegekomen waren. Geen probleem, ongevraagd werd er door de secretaresse direct met de burgemeester gebeld voor een eerste kennismaking met ons. Nog geen vijf minuten later stormde er een lange slanke wat oudere dame, gehuld in Tshirt en spijkerbroek het kantoor binnen en kwam met een uitgestoken hand regelrecht op ons af. Ze heette ons uitgebreid welkom in haar dorp en gaf ons haar visitekaartje. Maar niet voordat ze op de achterkant van het kaartje haar privé telefoonnummer had geschreven en ons met nadruk meldde dat we haar dag en nacht op dat nummer konden bereiken indien een probleem, van welke aard dan ook, zich voor zou doen. En net zo snel als ze binnen was gekomen, vertrok ze vervolgens weer. Na die eerste kennismaking hebben we haar in al die jaren steeds beter leren kennen en herhaalde malen in actie gezien. Waarbij duidelijk werd dat ze een enorm groot hart heeft voor de inwoners van haar dorp en ze dag en nacht met een welhaast tomeloze energie in touw is. Die energie put ze zeker uit de liefde voor haar dorp, waar haar opa ook al de burgemeester van was, maar wellicht helpt het ook dat ze redelijk onafscheidelijk is van haar fles Ricard. In de tijd dat wij lid waren van de plaatselijke activiteitencommissie van het dorp en we bijeen kwamen in het vergaderzaaltje van het gemeentehuis, kwam er steevast een fles Ricard uit de kast zo gauw zij verscheen om ook haar steentje bij te dragen aan de vergadering. Het dorp houdt van haar en ze wordt keer op keer herkozen voor een nieuwe periode als moeder van ons allen.
En in die rol stapte ze die zondag bij ons binnen. Ze opende het vuur direct met de zin :”En waarom hebben jullie niet verteld dat jullie weg gaan?” Ze keek Frank daarbij zó indringend aan, dat hij direct een stukje kleiner oogde en stamelde :”Maar misschien gaan we wel niet weg”. Nou dat leek haar een vreemd antwoord want ze had gehoord dat ons huis te koop stond. Inmiddels had Frank haar naar een stoel geleid en daar ging ze verder met haar verhaal.
Ze was gebeld door een koppel, woonachtig in het dorp en op zoek naar een koophuis. Het stel vertelde de burgemeester het volgende verhaal:
Ze hadden woensdagavond op het internet ons huis te koop zien staan en waren er direct als een blok voor gevallen. Zelfs in die mate, dat ze direct op donderdagochtend de makelaar hadden gebeld met de mededeling dat ze een bod uit wilden brengen op ons huis. Dat was dus de eerste ochtend dat ons huis op de markt was. Ze waren zó bang dat ons huis aan hun neus voorbij zou gaan, dat ze zelfs direct de vraagprijs hadden geboden. De makelaar had gezegd dat ze niet zo overhaast moesten zijn en had het bod niet aangenomen en ook niet aan ons doorgespeeld. De makelaar plande voor vrijdag een afspraak met ze, om ons huis eerst maar eens te gaan bezichtigen. Die afspraak werd vervolgens door de makelaar afgezegd en verplaatst naar zaterdag. Maar ook die werd weer afgezegd en verplaatst naar dinsdagavond. De makelaar vertelde ze, desgevraagd, dat er meerdere belangstellenden waren voor ons huis. Ze begrepen er totaal niets meer van en waren als de dood dat iemand anders er met hun droomhuis vandoor zou gaan. Ook zij hadden bij aankomst in het dorp van de burgemeester haar telefoonnummer gekregen en zij vonden dit zo’n noodgeval dat ze de burgemeester hadden gebeld en haar het hele verhaal hadden verteld.
Het zal duidelijk zijn, dat nadat de burgemeester dit verhaal aan ons verteld had, de fles Ricard door ons tevoorschijn werd gehaald. En dit keer met drie glazen.
Niet te geloven. Proost!!😲