Wat nou weer?

We hadden vooraf het plan om de hele middag in de stad te blijven en ergens iets te gaan eten alvorens naar huis terug te keren. Maar dat laatste plan veranderde, zoals dat wel vaker bij ons gebeurt. We kochten allerlei heerlijke hapjes en drankjes voor een picknick en keerden huiswaarts om een mand te vullen en daarmee vervolgens te vertrekken naar een heerlijk plekje aan het water.

Toen we thuis net weer klaar stonden voor vertrek,  belde de makelaar. Ze barstte nog nét niet uit in gejuich,  maar feliciteerde ons wel bijzonder hartelijk met de verkoop van ons huis. De Engelsman was zo enthousiast geweest over ons huis, dat hij direct de vraagprijs geboden had. Ze zat nu op kantoor, waar ze samen met hem de papieren getekend had, waarin hij zijn bod bevestigde en verklaarde tot aankoop van ons huis over te gaan. Hij was inmiddels  vertrokken en zij rondde nog even de administratie af. Ze vertelde dat door de plaatsing van dit bod er nu geen bezichtigingen meer zouden komen en ze wilde met ons afspreken om ook te komen tekenen.

Frank reageerde wat haperend en stotterend op haar mededelingen en was absoluut niet net zo  enthousiast als zij.  Dat viel haar op en ze zei  dat het heel normaal was om emotioneel te reageren als je net hoort dat je huis verkocht is. Dat was absoluut niet de reden, legde Frank haar uit. Hij kon op dat moment niet anders dan haar vertellen dat we door de burgemeester van ons dorp waren gebeld. Die ons een verhaal had verteld over een stel uit het dorp die hun uiterste best deed om ons huis te kopen, wat tot nu toe door toedoen van de makelaar niet gelukt was, terwijl zij wel degelijk de intentie hadden om het te kopen voor de vraagprijs. Dat we ook van haar hadden gehoord dat het stel voor vanavond een afspraak had staan en dat wij het absoluut niet eerlijk vonden als deze afspraak nu wéér afgezegd zou worden. Het werd even heel erg stil aan de andere kant……..

Nadat ze zichzelf herpakt had zei ze :” Dus jullie willen dat ik vanavond nog een keer kom voor een bezichtiging?”. Wij bevestigden dat ze dit goed begrepen had en sloten het gesprek daarmee af .
Vol ongeloof en onbegrip zaten we minutenlang naast de telefoon en herhaalden we alles wat er net gebeurd was, in de hoop dat we door hardop te denken iets van de situatie zouden gaan begrijpen. Wat niet lukte.