Dit verzin je niet

De makelaar beloofde morgenochtend  de twee getekende overeenkomsten aan ons op te sturen, zodat we ze naast elkaar konden leggen en konden kiezen aan welke partij we ons huis wilden verkopen. Ze prees ons gelukkig dat we zelf een keuze konden maken. Ze bracht het alsof  ze het zelf zo bedacht had. Terwijl ze al aanstalten maakte om te vertrekken zei ze dat er toch nog iets was wat ze ons wilde vragen. Ze had nog nooit meegemaakt dat een burgemeester zich bemoeit met dit soort zaken en wilde weten of ze als een tiran over ons dorp regeert. We konden haar vertellen dat het tegendeel het geval is, maar dat onze burgemeester wel grote moeite heeft met onrechtvaardigheid en dan haar mannetje staat als het om het bestrijden daarvan gaat. Ik hoop dat de makelaar begreep dat ze, als het aan de burgemeester ligt, vanaf nu met 1-0 achter staat hier in het dorp.

Toen de makelaar vertrokken was, nodigden we de burgemeester uit om haar glas verder leeg te komen drinken, wat ze direct kwam doen. Terwijl ze het leegdronk deden we haar verslag van het verloop van de avond. Ze zei dat ze oprecht trots op ons was dat we het zo gespeeld hadden en sprak uit het jammer te vinden dat we Francescas gaan verlaten. Tijdens haar bezoek aan ons belde de notaris trouwens nog terug om te vragen of ze ergens mee kon helpen. Maar gelukkig konden we melden dat het probleem inmiddels opgelost was. Voor zover nu duidelijk was tenminste….

Dik een uur nadat de burgemeester weer vertrokken was ( het was inmiddels tegen tienen),  belde het stel op Frank z’n telefoon. Ze hadden net via de burgemeester zijn nummer gekregen en vroegen of het schikte dat ze nu even langs kwamen. Prima, we waren wel benieuwd hoe zij vandaag ervaren hadden en waren bijna nieuwsgierig welke wending het verhaal nu weer zou krijgen. Even later stapten ze het huis binnen en barstte zij in tranen uit. Het waren tranen van geluk én van ontlading. De rondleiding was verschrikkelijk geweest. De makelaar had werkelijk álles aan ons huis afgekraakt; zowel de vloerverwarming als de zonnepanelen waren door onszelf aangelegd (wat klopt) en dus waardeloos, het prachtige uitzicht was slechts een emotie en de decoratie van het huis was wanstaltig. Terwijl wij dus dachten dat ze de rondleiding in ieder geval nog wel serieus had gedaan, hoorden we nu een hele andere kant van het verhaal. We wisten niet wat we hoorden, maar het was zó absurd dat we er eigenlijk wel weer om moesten lachen. We waren, denk ik, inmiddels ook in het stadium dat niets ons meer verbaasde en de gelijkenis met een soapserie steeds onmiskenbaarder werd. Gelukkig hadden ze tijdens deze troosteloze tocht door het huis wel de flesjes en de glazen op de nachtkastjes zien staan en de boodschap begrepen. Ze hadden er een foto van gemaakt die ze met een brede grijns aan ons lieten zien. Ze omhelsden ons en bleven maar bedanken voor de kans die we ze gegeven hadden door vanmiddag niet op het bod van de Engelsman in te gaan. We konden ze uit de grond van ons hart zeggen dat we heel blij waren dat zij waarschijnlijk de kopers van ons huis zouden gaan worden. Waarschijnlijk wel, maar daarvoor moesten ze wel eerst de bank nog achter zich krijgen voor de financiering. En zouden de twee koopovereenkomsten morgen nog nieuw licht op de zaak laten schijnen? We hadden sterk het vermoeden dat de makelaar nog een verrassing voor ons in petto had.