De dagen na het tekenen ben ik direct begonnen met het inpakken van de eerste verhuisdozen. De verwachting is dat over een maand of drie de verkoop hier en ook de aankoop van ons nieuwe huis helemaal rond zal zijn. Tot die tijd draaien we nog gewoon ons zomerseizoen hier met de gîte, waarvoor we tot en met september al veel boekingen hebben staan. Dus omdat ik verwacht dat ik weinig tijd over zal hebben naast mijn werk als kamermeisje, was het fijn om alvast te beginnen met de dingen die we nu toch niet meer nodig hebben.
Mijn hobbyruimte, tot aan de nok toe gevuld met spullen, was het eerste aan de beurt. De dozen, die we laatst uit de container op de dump hadden gevist, stapelden zich, gevuld en wel, in rap tempo op. En als je dan toch alles een keer door je handen laat gaan is het gelijk een mooi moment om afscheid te nemen van de spullen die al die tijd onaangeroerd in de kast hebben gelegen. En zo volgden er ook wat ritjes naar de kringloop of naar de dump, al naargelang de kwaliteit van de, door mij als overbodig bestempelde, zaken.
Tussendoor tekenden we via de mail voor ons nieuwe huis en moesten we bij beide makelaars allerlei officiële stukken inleveren die nodig zijn voor de uiteindelijke overdracht bij de notaris. Gelukkig dat dat dan allemaal digitaal kan tegenwoordig, anders hadden we heel wat postduiven versleten. Als verkoper moet je huis ook technisch laten keuren en moet je een keuring uit laten voeren van je septic tank. Dus ook die afspraken moesten geregeld worden. Het was hier een drukte van belang voor Frank, in de functie van hoofd administratie. Hij verzette bergen papierwerk op alle fronten, waar hij absoluut geen fan van is, maar wat er bij hoort als je in Frankrijk woont.
Terwijl we allebei druk bezig waren , reed opeens de Engelsman onze tuin in. We herkenden zijn auto van de dag dat hij hier kwam voor een bezichtiging en hadden werkelijk géén idee wat hij hier nu kwam doen.
Ik ben eerder vergeten te vertellen dat de dag nadat we getekend hadden voor de verkoop aan het stel, we ‘s ochtends gebeld werden door de burgemeester. Ze vroeg zich af of ze wel goed begrepen had aan wie we het huis nou uiteindelijk wilden gaan verkopen. We hadden haar verteld dat we dat aan het stel wilden doen, maar zij had zojuist een Engelsman op het gemeentehuis ontvangen die, met de mededeling dat hij net een huis in het dorp had gekocht, naar binnen was gestapt met wat vragen. Ze had hem gevraagd om welk huis het ging en hij had toen ons huis genoemd. Hij kwam vragen of hij een vergunning nodig had voor een zwembad en zo ja, hoe hij die aanvraag in moest dienen. En hij stelde vragen over de aanleg van een nieuw te bouwen opslagloods op het terrein tegenover ons huis. Ze had hem netjes te woord gestaan, maar was door zijn bezoek en door alle eerdere gebeurtenissen wel in verwarring gebracht. Vandaar dat ze belde naar ons met een verzoek om opheldering.
We konden haar geruststellen, maar waren er zelf natuurlijk toch niet helemaal gerust op. Wat niemand meer zal verbazen. En nu had de Engelsman zojuist zijn auto in onze tuin geparkeerd…..