Veel tijd hebben we op dit moment niet voor de tuin, maar wat is het heerlijk om er af en toe even pauze te houden en met verwondering te kijken hoe alles groeit als kool. Het onkruid wint het hier en daar, maar met af en toe een uurtje wieden en maaien, winnen we langzaam terrein. En dan wacht, als een soort beloning, elke dag weer een handje vol overheerlijke mierzoete aardbeien. De lappen grond aan de beide zijkanten van ons huis wachten op de jaarlijkse maaibeurt door de buurman. Hij maait het kosteloos in ruil voor het afgemaaide gras voor zijn dieren. We kijken uit naar zijn komst, want het staat hier en daar tot borsthoogte en dat kan ons dappere trekkertje niet meer aan. Wel jammer van al die wilde bloemen die hij dan ook wegmaait, want het staat er nu vol met de meest mooie boeketten. En het wemelt er ook nog eens van de insecten die zich tegoed doen aan het stuifmeel en de nectar. Wellicht volgend jaar kijken of de buurman ook nog wil komen als we een deel niet door hem laten maaien. En voor nu nog even blijven genieten.
