Je weet soms niet wat je ziet op foto’s van huizen die te koop staan. Noem het eerlijk, noem het gemakzucht, noem het dom, maar het lijkt niemand te storen dat er een hoop ellende en vaak een enorme chaos op te zien is. Je kunt met gemak denken dat het nooit lang gelden kan zijn dat er daar een bom ontploft is of dat mensen nét nog het complete servies naar elkaars hoofd geslingerd hebben. Tussen de bergen zooi en afval zijn vaak alleen nog vaag de contouren van een kamer te onderscheiden. Persoonlijk vind ik het lastig daar doorheen te kijken en me te richten op de structuur en de kwaliteiten van het huis en mijn jeukende handen te negeren. Of mijn fantasie over wat zich daar afgespeeld heeft in te tomen. Bij rondleidingen hetzelfde. Ik hou me in, maar moet bekennen dat ik weleens iets letterlijk recht heb gezet en ook wel eens een wc heb doorgetrokken. Als er leuke spullen in het huis staan en ik het idee heb in een kringloopwinkel beland te zijn, komt er weer een ander, meer luxe- probleem om de hoek kijken en dan heb ik helemáál moeite om me te concentreren. Maar dit valt binnen de categorie: ‘elke gek zijn gebrek’.
We noemen het echt Frans en we passen ons graag aan aan de gebruiken hier, maar toch wilden wij het anders doen. Vandaar die extra dagen die we nodig hadden om het huis op ónze manier te kunnen presenteren aan potentiële kopers. Gladgestreken en wel waren we er helemaal klaar voor.
En toen was het zover: ons makelaarsechtpaar hobbelde de tuin in met hun schreeuwerige reclame auto, die ze uiteraard weer strategisch dichtbij en dus zichtbaar vanaf de weg parkeerde. Na wat vriendelijke inhoudsloze gesprekjes gingen ze aan de slag; hij met een camera met de welbekende allesvertekenende lenzen en zij met ons aan tafel voor het ondertekenen van het verkoopcontract. Héél veel kleine lettertjes verdeeld over vele pagina’s, dus het was zaak even goed alles door te nemen en tot ons door te laten dringen. En wellicht op zoek te gaan naar de addertjes onder het gras, want onze relatie was een beetje moeizaam na ons vorige bezoek aan hun kantoor. Maar goed, het stel leek wel doortastend en efficiënt, dus vooruit met de geit. Elke pagina moest ondertekend voor gelezen en akkoord en op de laatste pagina moesten we zelfs een tekst van meerdere regels overschrijven, waarin we iets verklaarden, wat ik nu alweer vergeten ben. Het was een klusje om de, uiteraard Franse tekst, foutloos en leesbaar over te schrijven. Dat laatste vooral voor Frank, maar na enig geploeter was het gelukt. Met onze laatste handtekening was het startschot gegeven.
Net op dat moment kwam ook hij zich melden aan de tafel, om te vertellen dat alles op beeld stond. Zij vond dat hij dat snel voor elkaar gekregen had en hij mompelde dat hij ook niets had hoeven herschikken en opruimen. Tada! Hij vertelde ons vervolgens dat hij het nog dezelfde middag zou verwerken en het vanavond nog de wereld ingeslingerd ging worden. Zij mopperde dat het leven met een ADHD-er niet eenvoudig is, terwijl wij tevreden waren met zijn doortastendheid.
We namen voor vandaag afscheid, maar ze beloofden ons dat we elkaar de komende tijd zéér regelmatig zouden gaan zien. Wat stond ons te wachten? Geen idee, maar we namen ons voor ons volkomen aan ze over te geven. Maar of dat lukte?