Door het ijs gezakt ?

Vanmorgen hadden we een bijzonder uitje. In Condom, een klein stadje hier 17 kilometer vandaan, kwam vandaag president Macron op bezoek. We voelden het, als onderdeel van onze inburgering, bijna als een plicht om kennis te gaan maken met de man die ons tijdens de lockdown steeds streng maar ook bemoedigend via de tv toesprak. Steevast zijn toespraak beginnend met de woorden : “Cher compatriote”, wat “beste landgenoot” betekent, maar veel imposanter klonk dan dat. Zeker uit zijn mond. De toespraken waren inhoudelijk heftig, gezien de aard van de situatie, maar zijn manier van spreken en zijn uitstraling maakte het toch fijn om naar te kijken en te luisteren.
Nieuwsgierig gingen we op stap. Hoe wordt zoiets hier georganiseerd? Hoeveel mensen komen daarvoor op de been? Is hij in het echt net zo als op de tv?
Bij binnenkomst in Condom was het absoluut niet druk en, tegen alle verwachtingen in, konden we de auto gemakkelijk en dichtbij het centrum parkeren.  Lopend naar de plek waar hij een bezoek aan kwam brengen werden we gecontroleerd door de politie. Mijn paspoort en Frank z’n nederlandse rijbewijs werden via de telefoon van de agent gecheckt. Verder geen controle van onze tassen of zakken, we konden gewoon door. Bij een bezoek vorig jaar aan een landbouwtentoonstelling werden we, naast een grondige controle van onze tas, zelfs gefouilleerd. Maar hier dus, vreemd genoeg, niet. De sfeer was ontspannen en er waren niet veel belangstellenden op de been. Hier en daar een agent, maar ook die waren heel ontspannen. Een goedlachse agent met hond gaf uitgebreid uitleg over zijn hond aan geïnteresseerden en de hond zelf leek het ook te zien als een leuk dagje gezellig met de baas op stap. In deze ontspannen sfeer begon het lange wachten. We zijn maar een beetje rond gaan lopen. Op een parkeerplaats net om de hoek stonden wat politievoertuigen vol met agenten. Imposant gekleed en daardoor absoluut niet passend bij de sfeer. Ze zaten er ontspannen bij en waren heerlijk aan het eten en hadden veel plezier met elkaar. Verderop in de straat liep een handjevol echte fans van Macron, herkenbaar aan hun feestelijke kleding en opgespelde buttons met daarop zijn naam. Het jongste kind zwaaide feestelijk met een franse vlag en straalde van geluk dat hij vandaag lekker niet naar school hoefde maar met papa en mama naar hun grote held mocht gaan kijken.
Maar waar bleef die held? We vingen hier en daar al berichten op over vertraging. We waren er inmiddels al een uur en het zou nog wel een uur kunnen gaan duren, hoorden we een man met veel strepen en sterren op zijn overhemd zeggen.
Het werd 12 uur. De winkeliers op het plein ging sluiten om te gaan genieten van de lunch. Het gewone leven met het ijzeren franse ritme om van 12 tot 2 te lunchen, ging immers gewoon door. Daar verandert geen president iets aan. Nou ja, voor hem zelf zat een lunch er vandaag niet in. Hij was een paar straten verderop net begonnen aan zijn vertraagde bezoek. Maar wij zijn inmiddels zo Frans dat we het voor gezien hebben gehouden en lekker zijn gaan eten. Terwijl hij de restauraties in het centrum bewonderde, zaten wij even later aan een heerlijk pannetje mosselen met friet.
Helaas, we hebben onze president nog niet persoonlijk ontmoet, maar hij is vast trots op onze vorderingen; deze compatriottes gaan om 12 uur lunchen. Wat er ook gebeurt.  Vive la France!