Als ik veel van mijn vrienden moet geloven, dan is Facebook gevaarlijk op velerlei fronten. En toch gebruik ik het graag.
Ik begon met het gebruik ervan toen een door mij zeer geliefde collega van Aruba vertrok en de overstap maakte naar Bangkok. Ik vond het verschrikkelijk dat hij vertrok en wilde niks missen van zijn nieuwe avontuur. Hij was het die voorstelde dat we via Facebook contact konden houden. En zo gebeurde. Ik ontdekte dat het heel gemakkelijk was om niet alleen met hem maar ook met heel veel anderen contact te houden. Geen ellenlange brieven schrijven, geen telefoongesprekken waar ik een hekel aan heb ( mijn psychiater weet ook niet waarom), maar dmv plaatjes met bijbehorende “praatjes” bij elkaars leven betrokken blijven. Natuurlijk vaak een gekleurd beeld , want de ellende houden we toch liever voor onszelf geloof ik.
Over privacy maakte niemand zich toen nog zorgen geloof ik, maar ik hoor nu van steeds meer vrienden dat ze bang zijn dat “men” alles van je weet. Dus zet de microfoon van je telefoon en je laptop vooral uit en ook het gebruik van je locatie service is gevaarlijk, want dan ben je overal traceerbaar.
Ik denk dat het tijd wordt dat ik toegeef dat ik naïef ben, mijn grijze haren een variant zijn van blond en ik lijk op een ei, maar dan een zachtgekookt exemplaar. Maar niets kan mij meer gelukkig maken dan de wetenschap dat ze al alles van mij weten. Tegenwoordig zou ik zelfs verstoppertje durven spelen, wat ik vroeger niet durfde omdat ik bang was dat ik niet gevonden werd. Nu zou ik gewoon mijn locatieservice aanzetten tijdens het spel. Er wordt nu over mij gewaakt; door alle publicaties die ik vandaag via Facebook weer langs zag komen tijdens het ontbijt heb ik toch die bitterballen vanavond tijdens onze vrijdagborrel maar in de vriezer laten liggen. Ik zie de kilo’s er al afvliegen en ik hou jullie natuurlijk via Facebook op de hoogte 😉