Flitsend

Het nemen van de route van Bergerac naar Agen, zoals we die gisteren reden, kan voordat je het weet een flitsend gebeuren worden.

We passeerden, zo vermoed ik zonder ze daadwerkelijk geteld te hebben, een stuk of tien flitspalen. We kennen de route goed, dus we weten ze inmiddels wel te staan. En tijdens een moment van onoplettendheid hebben we altijd nog ons navigatiesysteem om ons erop attent te maken. Trouwens officieel verboden hier, om die melding voor de aanwezigheid van een flitser aan te hebben staan. Onze navigatie omzeilt dat door niet precies te zeggen waar de paal staat, maar een gewaarschuwd mens telt wel voor twee en mijn taak als oplettende bijrijder neem ik zeer serieus.

Palen lijken altijd te staan in een afdaling of nét voorbij de grens van een gebied met een verlaagde snelheid. Net achter een muur of een boom pleziert de afdeling die de palen plaatst kennelijk ook. We kennen niemand die bij de betreffende afdeling werkt, maar we vermoeden dat er daar alleen maar hele nare mannetjes werken. En die gunnen we ons geld niet, dus we houden ons maar braaf aan de snelheid. En daarmee is het doel van zo’n paal weer bereikt,  denken we als we in een positieve bui zijn. Want van onveilig te hard rijden zijn we zeker geen fan. Maar op minder vrolijke momenten denken we tóch dat ze er op uit zijn om het geld uit onze zak te kloppen.

Kijk en dat is hoe de actiegroepen en dan met name de boze boeren en de gele hesjes er ook over denken. Een actiegroep in ons departement omschreef het in december als volgt :”Als wij geen extra geld ontvangen van de staat, dan krijgen ze ook niks van ons!” En dus worden alle flitspalen constant onderworpen aan terreur. Want kennelijk rijden boeren graag te hard.

Het is voor ons inmiddels een bron van vermaak om te zien hoe de flitspalen met verf worden dichtgespoten , ingepakt  worden met verpakkingsmateriaal van velerlei soort of zelfs in de brand gestoken worden. Die palen kosten een vermogen, dus het permanent vernielen ervan door ze in de fik te steken verdient zeker niet onze goedkeuring. Maar een beetje kwajongenswerk vinden wij toch wel grappig.

Een voorbeeld van zo’n actie was de paal waar we gisteren langsreden, die compleet bedekt was door een enorme stapel van trekker banden die er overheen was geplaatst. Ik vond een filmpje van hoe ze die loodzware banden eroverheen gezet hadden. Wat zullen ze een lol gehad hebben.

Hoeveel het kost om alles weer op te ruimen en waar dat geld dan weer vandaan moet komen en of  de actievoerders zichzelf daarmee dan niet in hun voet schieten? Ik ben blij dat wij daar niet over gaan. Maar onze bijdrage leveren we af en toe wel. In januari hadden we tóch een bekeuring te pakken op een voor ons onbekend stuk weg, dus een deel van de opruimkosten komt voor onze rekening. Zo zijn we dan ook wel weer.