Haast

De dagen na onze tweede bezichtiging waren gevuld met activiteiten. We waren het er roerend over eens dat we ons droomhuis gevonden hadden en dat we er alles aan wilden doen om het te bemachtigen. We waren bang dat iemand anders ons voor zou zijn, dus we wilden flink vaart zetten achter het hele proces van de verkoop van ons huidige huis en de aankoop van ons nieuwe huis.

We belden de makelaar om te melden dat we ons huis via hun kantoor in de verkoop gingen doen en we maakten een afspraak met ze om over twee dagen alle details op het kantoor te komen bespreken. Frank maakte een afspraak bij de bank om te kijken of we, indien gewenst, een overbruggingshypotheek af zouden kunnen sluiten. Voor het geval we toch eerder tot aankoop over zouden gaan, nog voordat ons huidige huis verkocht werd. Immers géén idee hoe lang ervoor nodig zou zijn om ons huis te verkopen. Ook daar konden we later die week nog terecht om onze plannen uiteen te zetten en hun oordeel te horen. Online leverde Frank al allerlei informatie aan, zodat ze zich vast voor konden bereiden.

En we gingen zéér gemotiveerd en met een welhaast tomeloze energie aan de slag om ons huis verkoopklaar te maken. Wat inhield dat de stallen eindelijk weer eens een keer flink uitgemest werden, wat al maanden noodzakelijk was maar waar we steeds maar geen zin in hadden. Nu waren we enorm gemotiveerd en het resultaat was ernaar. Daarnaast ging ik het trappenhuis schilderen, waar we al wéken geleden de verf voor in huis hadden gehaald, maar waar ik steeds met allerlei smoezen maar ‘niet aan toe kwam’. En nu was het in een poep en een scheet gedaan. En ook dat knapte heel mooi op. Hoe vaak is het niet dat je denkt “Waarom heb ik dit niet eerder gedaan?”…..ik dacht het in ieder geval vaak die dagen. Het was ook heerlijk om keihard bezig te zijn en daarmee de gedachten aan de beren op de weg en de lijken uit de kast te verdringen. Want we vonden deze fase wel erg spannend. Er waren immers best veel factoren waar we zelf geen invloed op hadden.

Twee dagen later zaten we bij de makelaar op het kantoor. We kregen weer een overdosis aan gelikte verkooppraat over ons uitgestort. Hoe succesvol ze wel niet zijn, hoe hard ze werken, hoeveel energie ze steken in het adverteren via 1001 kanalen, hoeveel huizen ze al verkocht hebben en hoeveel daarvan al op de eerste dag en dan ook nog voor de vraagprijs én hoe hard ze voor je rennen als je hun het alleenrecht op de verkoop geeft. Je kunt je huis hier in Frankrijk bij meerdere makelaars te koop zetten, of je geeft één makelaar het exclusieve recht om je huis te verkopen. Natuurlijk willen ze dat laatste graag, want dan zijn ze er zeker van dat ze de provisie opstrijken, wat geen misselijk bedrag is. We hadden nu geen zin om bij meerdere makelaars langs te gaan, dus ze kregen ons huis in de exclusieve verkoop. Nu moesten we het nog eens worden over de vraagprijs. Frank had inmiddels zijn licht opgestoken bij meerdere mensen die zich op dit moment actief bezig houden met de huizenmarkt hier en die gaven allemaal aan dat ze de taxatie aan de lage kant vonden. Dus gaven we aan dat we er meer voor wilden hebben dan het bedrag waarvoor zij het getaxeerd hadden. Oei, dat was tegen het zere macho-been van de makelaar.