Het keuzemoment

Na een ochtend geduldig maar vruchteloos wachten op de twee contracten via de mail, belden we de makelaar net voor de lunch.  Nee hoor, dat had ze niet beloofd ( ik schoot uit mijn slof op de achtegrond) maar oké, ze zou ze nu wel even doorsturen als wij dat zo graag wilden.  Dat deed ze gelukkig direct en nadat Frank ze geprint had konden we ze letterlijk naast elkaar leggen. Al die jaren werk van leerlingen doorlezen en nakijken maakte dat ik vrij snel de verschillen gevonden had en met een stift had gemarkeerd. In grote lijnen kwamen de contracten met elkaar overeen, maar alleen waar het de financiën betrof waren er verschillen. De Engelsman kon alles direct  uit eigen middelen betalen en mochten er onverhoopt toch problemen aan zijn kant ontstaan dat zou hij ons een flink bedrag betalen als pleister op de wonde. Het stel uit ons dorp moest voor de financiering naar een bank en mocht dat niet lukken dan ging alles gewoon niet door en daarmee klaar.  Het was duidelijk waar de makelaar op aanstuurde.

Die middag verscheen de makelaar op de afgesproken tijd. Wetend wat zich hier gisteren allemaal had afgepeeld tijdens de laatste rondleiding was het bijna niet te verdragen hoe ze haar rol weer speelde. Maar met het idee in ons achterhoofd dat wij de troeven in handen kregen vanmiddag bleven we netjes en vriendelijk en al pratend over koetjes  en kalfjes namen we plaats aan tafel.

Net toen we  ter zaken gingen komen ging Frank z’n telefoon. Hij vertrok al bellend naar buiten waar hij buiten gehoorsafstand minutenlang een gesprek voerde. De makelaar zag haar kans schoon om alvast met mij te beginnen. Ze weet dat ik veel Frans begrijp, maar nog moeite heb met het spreken. Ik pakte de door ons geprinte contracten erbij en liet haar zien dat we ze helemaal vergeleken hadden met elkaar. Ze stak direct van wal. We hadden vast gezien dat de Engelsman ons veel meer te bieden had en ze sprak zelfs uit dat ze zich niet voor kon stellen dat het koppel de financiering rond zou gaan krijgen bij de bank.

Net voordat ze de vraag ging stellen wie van de kopers onze voorkeur had, kwam Frank weer binnen en ging bij ons aan tafel zitten. Iedereen die wel eens het programma “Droomhuis gezocht” heeft gezien weet dat aan het eind van elke aflevering de vraag wordt gesteld met welk huis de kopers verder willen gaan. Wij zaten, zo leek het, nu in een aflevering van“Droomkoper gezocht” en toen ze vroeg aan wie we het huis wilden gaan verkopen gaven we precies tegelijk het antwoord. Onze voorkeur had het stel uit ons dorp.

Ze verschoot even van kleur en zei dat we dus niet kozen voor financiële zekerheid en vroeg ze of we ons wel realiseerden welk risico we met deze keuze liepen. Wij vertelden haar dat eerlijkheid en het volgen van ons gevoel voor ons vele malen zwaarder weegt dan de financiële  kant van het verhaal en dat we er alle vertrouwen in hadden dat het helemaal goed zou gaan komen. Dat we ze in ieder geval een eerlijke kans wilden geven.  En zo niet…..dan zouden we wel weer verder zien.  Ze vroeg ons of de Engelsman dan nog voor ons in aanmerking zou komen. We legden haar uit dat we niets tegen deze meneer hadden, maar dat we door alles wat er was gebeurd een zeer duidelijke voorkeur hadden voor onze dorpsgenoten.

Na nog eens diep gezucht te hebben, pakte ze de stukken erbij en gingen we over tot het ondertekenen van de papieren, waarmee wij verklaarden het huis in principe te verkopen aan het  koppel. Daarna vertrok de makelaar met de mededeling dat ze de hele procedure voor de verkoop nu op zou gaan starten en binnenkort bij ons terug zou komen om het hele traject en alle daarvoor benodigde stukken met ons door te nemen.

We zwaaiden haar uit en dat was het moment waarop Frank me vertelde wie hij net aan de telefoon had.