Na weken van stilte en steeds meer vragen van volgers, vandaag maar weer eens een teken van leven.
Door alle gebeurtenissen in de wereld lijken mijn prietpraat stukjes zo ontzettend misplaatst. En na een paar prachtige lentedagen nu weer in stormachtig herfstweer, maakt mij er ook niet gezelliger op.
Dus had ik er even voor gekozen me terug te trekken in mijn warme, veilige schulp waar het goed toeven is met mijn lieve Frank in de nabijheid en met een luid spinnende kater op schoot. Het komt allemaal wel weer goed. Laat me maar even met rust met een muziekje aan en een kamer vol met knutselspullen.
De wedergeboorte van dit schilderij, een paar weken geleden nog weggestopt in een donker hoekje bij de kringloop, is vast een voorbode. Het was, toen ik het kocht, een vrij saai en ongezellig Frans dorpje. Na een paar dagen schilderen is het in potentie nu een gezellig dorpje geworden. Op twee verveelde pubers na bruist het nog niet, maar het kan zo maar losbarsten als de bakker zijn deur opent, de camping weer een mooi nieuw seizoen start en de postbode op zijn fiets springt en bij iedereen weer een gezellig praatje gaat maken. Dan stappen Frank en ik in die mooie crèmekleurige Dyane en begint er weer een mooie tijd vol prachtige verhalen.
Maar nu is het nog even stil.
YES, YES, YES…Gelukkig…ze is et weer met haar mooie verhalen.
Her weer was ook shit daar. Hihi…als ze hier had gewoond was ze allang weer uit haar schulp gekropen.
Nou…ik geniet!❤💕💝
Lieve Paulien, goed dat je de tijd neemt.
En doet wat je het liefste doet. Knuffelen met Frank en knutselen met de poes.
Liefs.
Heel fijn om weer van je te horen. Recht tegen de verdrukking van de wereld in een positieve noot. Zo doen we dat!