Volgens mij houden alle kinderen van bloemetjes plukken. Ik heb er ook goede herinneringen aan. Plukken en weggeven, wat een dubbel moment van geluk bracht. En wat een leermomenten leverde dat plukken ook op. Als je net een hele bos bij elkaar geplukt had, dan bleken de bloemen op het veldje ernaast nog véél mooier te zijn. Maar ja, de bloemen weer weggooien was natuurlijk geen optie. Dus dan maar wéér een bosje extra plukken of leren dat je tevreden moet zijn met wat je hebt? Ik had ook mijn eerste ervaring met de handel. Want na het zoveelste bosje te hebben geplukt, besloten mijn vriendinnetje en ik ze te gaan verkopen in onze straat. Ik weet niet of we al iets verkocht hadden toen mijn moeder ons bezig zag. Ik werd direct op het kokosmatje geroepen, want dát mocht niet. De mensen zouden wel eens kunnen denken dat wij arm waren en ik daarom bloemetjes moest gaan verkopen. Zou het echt?
Afgelopen zomer kwamen Frank en ik in Friesland langs een z.g.n. “Pluktuin” . We waren op weg naar mijn oom en tante en nog op zoek naar een bloemenwinkel om met een bos bloemen te kunnen verschijnen. Dus dit was mijn kans. Ik voelde me weer een blije kleuter met mijn mandje aan mijn arm en ik mocht zelf plukken wát ik maar wilde. De tuin was onbemand, je mocht je eigen feestje vieren en om de bloemen af te rekenen kon je zelf het geld in een potje stoppen. Daar word je toch blij van als dat zo kan?
Voor mij is het een droom om ook eens zo’n tuin te hebben. Een grote bloemenzee waar iedereen in mag komen plukken. Maar ja, we missen ervaring en groene vingers en de tuin heeft,zo lang het huis nog niet af is, geen prioriteit. Maar eens zal het toch lukken? Ik heb alweer heel wat zomerbollen onder de grond gestopt afgelopen weekend en ik ben binnen al wat bloemen aan het voorzaaien. Misschien hebben we deze zomer dus een bloementuin in postzegelformaat. En tot die tijd ben ik gewoon blij met mijn inimini blauwe vaasje met madeliefjes en paardenbloemen. Zelf geplukt ,uit eigen tuin. Want wie het kleine niet eert………