(bedankt voor de titel, Desiree)
Wat kan het leven toch hard zijn. Nee, ik heb het zeker niet over ons leven. Maar tijdens onze lunch vandaag waren we er van heel nabij getuige van dat het leven in de natuur heel hard kan zijn. Sinds de laatste hittegolf hier hebben we een waterbak voor de vogels in de tuin gezet. Er wordt druk gebruik van gemaakt. We hebben heel veel huismussen onder de rand van het dak zitten en die zien we regelmatig drinken en in bad gaan. Zo ook vanmiddag. Een trouwe vadermus had even pauze genomen tijdens het aandragen van grote hoeveelheden nestmateriaal en genoot van een slokje en een verfrissend bad. Tot er opeens een roofvogel op hem dook en hem met zijn klauwen vastgreep. Nog een ijselijke noodroep van de mus en toen vloog de roofvogel met de mus in zijn poten weg. We zaten op 3 meter afstand en zagen het tussen twee happen van ons brood door gebeuren. We waren er stil van en wij niet alleen; met al die nesten onder het dak is het de hele dag door een druk gekwetter, maar nu was het minutenlang helemaal stil. Dat maakte het des te indrukwekkender. Daarna heeft er nog lang een vrouwtjesmus zoekend rondgehipt over de dakrand op zoek naar de vader van de kinderen. Of dacht ik dat alleen maar te zien? In ieder geval hebben we ons maar getroost met de gedachte dat de kinderen van de roofvogel nu niet meer met lege maagjes in hun nest zitten. Want die zijn vast wel blij met een dode mus.