Stopverf snuiven

Vandaag weer teveel dingen gedaan om allemaal te noemen. Maar één klus vandaag was voor mij wel favoriet. De ramen van de slaapkamer en de zitkamer hebben 6 kleine ruitjes, waarvan de onderste 4 met wafeltjesglas. Dat zal er ooit ingeplaatst zijn tegen de inkijk. Maar naar ons idee belemmerde het vooral de uitkijk. En dat uitzicht is juist zo ontzettend leuk, kijkend over de glooiende landerijen. Dus, weg met dat glas en elk raam voorzien van 2 nieuwe ruitjes. In totaal dus 8 nieuwe ruitjes. Frank durft alle klussen aan, ook als we ze nog nooit eerder gedaan hebben, dus mijn voorstel om dat te laten doen werd ontvangen als vloeken in de kerk. Onzin, dat doen we zelf! Na het nodige speurwerk een zaak gevonden die keurig het glas op maat sneed. Na nóg meer speurwerk een flinke pot stopverf gekocht en daar werd voor mij ook deze klus aantrekkelijk. Want met het openen van de pot en daarmee het vrijkomen van de geur, kwamen er veel mooie jeugdherinneringen terug. Stiekum stopverf uit het kozijn peuteren en er dan uren lang mee spelen. Of, nog fijner, een restje stopverf krijgen van de schilder, waardoor spelen, zonder schuldgevoel dat je iets stouts gedaan hebt, nóg fijner wordt. En wat ruikt dat spul toch heerlijk. Dat komt door de lijnolie, weet ik nu. Dus,  nadat Frank de rottige kant van de klus had uitgevoerd, het verwijderen van het glas en de oude keiharde resten kit, kon ik daarna aan de slag met de stopverf. Geen straf en wat staat het een stuk beter met dat heldere glas. Maar er hangen wel weer gordijntjes voor, die desgewenst dicht kunnen. Zodat een voorbij rijdende boer niet direct naar binnen kan gluren. Wel sneu, want je gunt zo’n harwerkende boer toch ook een inkijkje in ons paradijsje? We schuiven ze toch maar weer open.