Zou dit het begin zijn van een “ik-zocht-iets-voor-een-ander-maar-bleef-er -zelf-mee-zitten” avontuur?
Nadat we min of meer kwijlend om het huis heen waren gelopen zijn we in de auto gestapt en direct naar de makelaar toegereden. We werden er allerhartelijkst ontvangen met heerlijke koffie en ze gingen eens uitgebreid voor ons zitten. Toen we vertelden in welk huis we geïnteresseerd waren, werden we eerst onderworpen aan een ondervraging. “Bent u een beetje handig?” Hetgeen wij wel konden bevestigen. “Heeft u momenteel nog geen huis?” We vertelden dat we in vijf jaar tijd ons huis eigenhandig hadden omgetoverd in een heel fijn huis, maar dat we ons een beetje beginnen te vervelen omdat het wel klaar is. “Wilt u wel van ons aannemen dat er aan dit huis echt héél veel moet gebeuren?” Dat leek ons op voorhand geen probleem, maar wat voor de een héél veel is, is voor de ander (ons dus) wellicht alleen een hele leuke uitdaging. Dus kom maar op met die foto’s en wanneer kunnen we samen met jullie gaan kijken? Want we hebben er zin in! De foto’s verschenen op het beeldscherm en daar zagen we inderdaad wel wat klusjes voorbijkomen. Maar naast klusjes ook plusjes, want de daken van de prachtige torentjes waren vrij recent vervangen en ook de rest van het dak leek in goede staat. Vinden we altijd een belangrijk gegeven. Een foto van de badkamer hadden ze niet en het begrip “centrale verwarming” werd uitgelegd d.m.v. een foto van de enige kachel in het huis, geplaatst op de gang tussen alle kamers in. Ach, wie weet is het wel een monster van een kachel die alles warm krijgt. Er is toch al eerder in gewoond? Van de drie caves geen foto’s en ook van het interieur van de beide torens niet. Jammer, want in die torens hadden wij in onze fantasie al gastenkamers gemaakt en in onze gedachten zagen die er werkelijk schitterend uit. We wisten het zeker: over een jaar zitten we fulltime volgeboekt. Dus laten we gaan kijken!
De volgende dag was het zover. Samen met de makelaar naar ons droomhuis, na een nacht vol woelen en plannen maken. Via een ingenieus systeem konden we naar binnen ; trekken aan een touwtje uit de brievenbus, deur een beetje optillen en vervolgens met een flinke schouderduw de deur opendrukken. “En let u op de spinnenwebben en de gaten in de vloer”, wist de makelaar ons nog mee te geven. Welke vloer bedoelt u? Die kapotte vloer naast de trap met de afgebroken leuning of die vloer in dat kamertje waar we niet van u in mogen omdat de vloer compleet ingestort is? De makelaar ging vast alle luiken opendoen. Althans bij de ramen die hij open kreeg en alleen de luiken die naar verwachting niet direct naar beneden zouden storten. Wij gingen ondertussen rondkijken in de kamers die we al op de foto’s hadden gezien en die altijd tegenvallen omdat makelaars altijd een super groothoeklens gebruiken bij het maken ervan. En we gingen op zoek naar de badkamer waar we nog niets van gezien hadden. Na enig zoekwerk, ook op onlogische plekken, hadden we ‘m gevonden! In een kast was een wastafel geplaatst en achter een krom gebogen stuk koper, waaraan nog het restant van een plastic douchegordijn waar te nemen was, hing aan een zielig haakje een douchekop. Ach, met zowaar ook nog een kraan. Ventilatiesysteem? Jazeker, drie uitgezaagde gleufjes in de deur.
Terwijl de makelaar zich weer bij ons voegde liepen we de trap op naar de zolder met de torentjes. Prachtige dakspanten waren er zichtbaar, maar stuk voor stuk aangetast door vocht, rot en aangevreten door beestjes met een houtdieet. Het dak zag er van buiten een stuk knapper uit dan dat het in werkelijkheid was. Over balken klimmend en bukkend onder andere balken door bereikten we de twee torentjes. Ooit gebouwd om duiven onderdak te bieden, zoals zoveel huizen dat hier hebben. Altijd voldoende vers vlees in huis, ook voor onverwachte gasten. De toegang naar de torentjes was zo ontzettend smal dat je er alleen dwars doorheen kon en aan de hele constructie was te zien dat dat ook niet te veranderen was. De droom van de altijd volgeboekte gastenkamers viel daar op zolder compleet in duigen.
En over “in duigen vallen” gesproken…..Na dit bezoek aan de zolder was het tijd om af te dalen naar de 3 caves. Vasthouden aan de leuning was een zinloze bezigheid, ogen op de hier en daar ontbrekende tredes gericht houden daarentegen een must. Tot onze grote verbazing bleek het grootste deel van de ruimte volkomen ingestort en konden we maar beter niet verder doorlopen omdat er bij de andere delen niet met zekerheid te zeggen was dat dat ook daar niet ieder moment met donderend geraas zou gebeuren. Er waren in het duister nog contouren te zien van werkelijk prachtige wijnfusten, gereedschappen en ander moois. En minder moois ook, want er lagen heel wat prachtige wijnvaten in duigen. We stonden er samen met de makelaar sprakeloos naar te kijken en hij bekende dat hij de vraagprijs zelf niet kon onderschrijven. Er was al een belangstellende koper geweest die de helft van de vraagprijs had geboden, wat de verkoper niet had kunnen waarderen. Frank vertelde hem dat de koper nog geld toe zou moeten krijgen. De makelaar begreep het volgens mij volkomen.
Met een triest gevoel stapten we weer bij de makelaar in de auto, om naar zijn kantoor terug te rijden. Alwaar hij nog eens samen met zijn vrouw probeerde te doorgronden of en zo ja, waarnaar we op zoek zouden zijn. Waardoor ons nog maar kort daarvoor spontaan gevormde idee, dat het best leuk zou zijn weer eens met iets nieuws bezig te zijn, steeds meer een vast plekje in ons brein begon te krijgen. En zo kwamen we al pratend op een idee, door de makelaar daarna direct telefonisch omgezet in een actie.
Waarover morgen meer……..