Trage start

Nadat ik gisteren aankondigde weer elke dag een stukje te schrijven over ons Franse avontuur , sloeg de paniek in lichte vorm toe. Ik vind het spannend moet ik bekennen. Door alle enthousiaste reacties, na mijn aankondiging van gisteren, ervaar ik dat de lat hoog ligt. De twijfels slaan toe. Heb ik wel genoeg inspiratie en zijn er genoeg dingen die het vermelden waard zijn? Waar haal ik de tijd vandaan? Is mijn Nederlands nog wel goed genoeg? En zo zijn er opeens heel veel beren op mijn weg. Ik heb me al zo vaak voorgenomen de draad weer op te pakken, maar steeds was er wel weer een reden/smoes om het niet te doen. Ik schreef al dat stoppen met roken en drinken geen optie is ( voor de duidelijkheid: ik doe beide niet), maar dit is mijn goede voornemen. Ik ga het nu gewoon doen!

Het nieuwe jaar is goed begonnen. Met een groepje vrienden samen hadden we een spetterend oudjaarsfeest georganiseerd. Met als doel,  samen met nog 42 anderen, te eten, drinken, dansen en vooral veel plezier te maken.
Aan het begin van de avond waren er nog duidelijk wat verschillende groepen te onderscheiden met hun eigenaardigheden. De Engelsen waren stipt op tijd aanwezig, gingen direct bij elkaar aan een grote tafel zitten, alwaar de flessen wijn snel ontkurkt werden en de glazen er in rap tempo doorheen gingen. En de gezelligheid en saamhorigheid duidelijk te zien en te horen was.
Een grote groep Fransen kwam een uur te laat binnen en ging direct tafels aan elkaar schuiven om bij elkaar te kunnen zitten. Er werd een inhaalslag gemaakt door het binnenhalen van de al voor hun komst geserveerde hapjes en ook daar werden de flessen rap geopend. Maar dan wel met mandjes stokbrood erbij.
De Nederlanders en de Belgen verdeelden zich wat over de resterende plaatsen, maar waren vooral druk met de organisatie van het geheel.

De stemming zat er direct al goed in en er werd genoten van al het goede drinken en eten, waarbij het laatste in de kundige handen was van een Française die we daarvoor ingehuurd hadden. Heerlijk om dat, in vol vertrouwen, uit handen te kunnen geven. We hebben gesmuld.

Tussen de gangen door werd er vrolijk gedanst op muziek die door Frank met veel aandacht bij elkaar was gezocht. En juist door dat dansen, natuurlijk ook geholpen door het eten en de drank, werd het gezelschap steeds meer één geheel. Fantastisch om te zien.

Het meest gouden moment was wel het moment dat iedereen aan het dansen was op “I want to break free” van Queen. Een van de Engelsen kwam tijdens dat nummer aan Frank vragen of hij een traditioneel Engels nummer wilde afspelen waar zij al 50 jaar lang elk jaar op oudjaarsavond met familie en vrienden op zingt en danst. Zonder dat lied zou voor haar en voor alle andere Engelsen het feest niet compleet zijn. Ze wilde het zelf wel even opzoeken op Frank z’n telefoon die in verbinding stond met de geluidsapparatuur. Toen ze het gevonden had drukte ze per ongeluk direct op “play”, waardoor Freddie Mercury middenin een zin opeens ingewisseld werd voor een doedelzakspeler. Er ontstond even blinde paniek bij haar en verwarring bij alle andere aanwezigen, maar binnen 30 seconden stond echt iedereen in een kring, hield elkaars handen vast en kopieerden we allemaal de Engelsen die, als in trans,  hun traditionele moment beleefden. Toen het voor Frank genoeg geweest was ( en ik denk voor velen met hem) maakte hij weer feilloos de switch en braken we weer allemaal los op Queen. Dat muziek verbroedert was eens te meer duidelijk!

Het feest ging tot in de late uurtjes door en wat werd er door iedereen van genoten. Om 2 uur gingen de laatste gasten weg en konden wij, zoals dat heet, moe maar voldaan ons bed opzoeken. Nieuwjaarsdag met het dreamteam van de organisatie alles vlekkeloos opgeruimd en al wat nu rest zijn mooie herinneringen en ontzettend veel spierpijn. Ja ja, deze dancing queen wordt ook een dagje ouder……