Sinds we 25 jaar geleden uit Nederland vertrokken zijn, hebben we geen directe buren meer gehad. ‘Direct’ in de zin van gescheiden door een gemeenschappelijke tussenmuur. Een muur waar geluid doorheen gaat. Lekker meezingen met de muziek van de buren ( de buurvrouw in Bunnik had tijdens het stofzuigen graag haar lievelingsmuziek keihard staan en gelukkig was haar grootste hit ook een favoriet van mij) en je verbazen over de hoeveelheid geluid van een piepende wc rolhouder bij het afrollen van een rol wcpapier in het kleinste kamertje aan de andere kant van de muur.
Het went, zeker als de relatie met de buren goed is. En het is ook simpelweg een gegeven waar je maar aan moét wennen wil je niet gek worden in je eigen huis. Maar wij zijn het dus al lang niet meer gewend. En alsof we het een gemis vonden, hebben we ons huis hier zo verbouwd dat we nu weer buren hebben. Een typisch geval van eigen schuld. De badkamer van de gite grenst direct aan onze eigen badkamer. Jawel, gescheiden door slechts een gemeenschappelijke tussenmuur. En ondanks de isolatielaag aan beide zijden van de muur, horen we weer badkamergeluiden die we niet zelf voortbrengen. Gelukkig altijd tevreden vakantiegangers aan de andere kant van de muur, die soms vrolijk staan te zingen onder de douche. Ook gelukkig dat we nu zelf voor de wc rolhouder hebben gezorgd en er natuurlijk een niet piepend exemplaar op hebben gehangen. En een half uur geleden hoorde ik de tijdelijke buurvrouw tegen haar man roepen dat alles klaar stond voor een picknick in de tuin van het kasteel hier vlakbij. Goed idee buurvrouw en je brengt me op een idee. Even snel dit blog afronden en dan alles klaar gaan maken voor een maaltijd in de tuin van ons eigen kasteel. Een kasteel met directe buren waar je helemaal blij van wordt.
