Gisterenmiddag moest ik naar de bakker in Castillonnès voor een stokbrood. We hadden zin in kaasfondue en daarvoor hadden we alles in huis behalve het brood. De bakkerij bevindt zich op 5 kilometer afstand van ons huis en gezien het mooie weer had ik opeens zin om er lopend heen te gaan. Wel een pittige wandeling, gezien de heuvels onderweg, maar best te doen.
Dus zo gedacht zo gedaan. Wat had ik het naar m’n zin. Mooie berijpte planten in de berm, die je veel beter ziet als je loopt. Leuke paarden en ezels langs de route die nieuwsgierig naar me toekwamen. Wat een héérlijk zonnetje in mijn rug en wat een vriendelijke automobilisten die al zwaaiend met een ruime boog om me heen gingen. Ik had precies de goede kleren aan om het niet te warm en niet te koud te hebben en zelfs het zingen van een wandelliedje, ooit geleerd bij de padvinderij, vergrootte het wandelplezier. Wel een beetje moe, maar zeer voldaan bereikte ik bovenop de laatste heuvel mijn doel. De vrouw van de bakker stond me al met een brede glimlach op te wachten.
Met een rugzakje, gevuld met het benodigde stokbrood én met een klein chocoladebroodje om een eventuele hongerklap op de terugweg te kunnen beteugelen, zette ik de afdaling naar huis weer in. Inderdaad, de eerste kilometer was het flink dalen, maar daarna wachtte de eerste deceptie gevolgd door meer tegenvallers. De weg steeg niet alleen veel meer dan ik had gedacht, maar liep ook schuin af naar de kant waardoor je de hele tijd scheef in je schoenen moet lopen. Dat was me op de heenweg helemaal niet opgevallen. De automobilisten hadden nu allemaal haast om naar huis te gaan en scheurden me voorbij. Door de lage zon tegen zag ik weinig en de wind blies koud onder mijn jas door. Het viel me op hoeveel troep er in de berm lag en de stinkende mest van de paarden rook ik al van ver. De blaren in mijn schoenen werden elke meter groter en pijnlijker en het was maar goed dat ik dat extra broodje gekocht had, want ik kwam om van de honger. Mijn knieën begonnen te haperen en ik voelde de spierpijn in mijn billen al ontstaan. Frank hád gezegd dat ik hem kon bellen als het me teveel werd en dat hij me dan op zou komen halen, maar ik wilde me natuurlijk niet laten kennen.
Dus ik heb het, weliswaar een beetje strompelend, gehaald. En naar alle eerlijkheid niet met de gedachte dat ik het nooit meer ga doen. Nee, eerder met het idee dat ik het gewoon vaker moet doen. Maar nu even niet, want van dat lopen verslijt je niet alleen je schoenen, zoals in het wandelliedje wordt bezongen.
De fondue zal vast lekker zijn geweest. Zoveel inspanning. Hihi…knap hoor!👍😍
Of…al doende leert men. Eens, maar voorlopig niet meer 😉