Op zaterdag werken makelaars ook. We werden ‘s ochtends gebeld door de verkopende makelaar van ons droomhuis. Ons openingsbod was geweigerd door de verkopers. Dat hadden we, gezien de hoogte van het bod, al verwacht. De makelaar vertelde ons dat de verkopers nog eens de koppen bij elkaar gestoken hadden en dat ze samen met een tegenbod waren gekomen, wat onder de oorspronkelijke vraagprijs lag. Een geruststelling voor ons dat ze in ieder geval niet dermate in hun kuif gepikt waren dat ze niets meer met ons te maken wilden hebben. Daar was de makelaar uiteraard ook blij mee en ze vertrouwde ons vervolgens toe dat ze een beetje gelogen had naar de verkopers toe. Ze had ze verteld dat wij met de verkoop van ons eigen huis al in een vergevorderd stadium waren met een koper. Zo ver, dat het in principe al verkocht was en de kopers zich alleen nog terug konden trekken als ze de financiering niet rond zouden kunnen krijgen. Zodoende konden we altijd nog zeggen dat het daaraan zou liggen als de verkoop van ons huis wat langer op zich liet wachten. Door dit verhaal hadden de verkopers meer vertrouwen in onze serieuze bedoelingen en hielden we de, lekker rollende, trein wat gemakkelijker op de rails. We bedankten haar voor haar inzet en nu was de bal weer aan onze kant van het speelveld. Tijd voor bezinning.
Alles in ons hoofd op een rijtje krijgen kunnen wij het best als we ondertussen onze handjes laten wapperen. En met weer een geplande bezichtiging later op de middag gingen we de boel in en om het huis weer verder strak trekken. Ik kwam daarbij meerdere keren langs de enorme stapel lege verhuisdozen en kon mezelf nog maar nét inhouden om niet alvast te beginnen met inpakken. We hadden onze zinnen compleet gezet op de verhuizing, maar er was op geen enkel front al iets beklonken, dus geduld hebben was toch echt beter op dit moment. Ik hield me in.
Aan het einde van de middag verscheen de makelaar weer op ons pad. Deze keer de vrouwelijke helft van het duo. Had hij zijn laatste kruid verschoten gisteren? Was hij gebroken omdat hij ons huis de eerste dag niet verkocht had en had zijn vrouw gezegd dat zij het dan wel even op de tweede dag zou verkopen? Een beetje binnenpret hadden we wel bij deze fantasieën.
De kopers verschenen ook, dus de rondleiding werd gestart. Ik had het goed getimed; de zelfgebakken koekjes waren nét de oven uit en lagen heerlijk geurend klaar in de keuken. Ja ja, we zetten alle zeilen bij! Wát een sfeer hadden we gecreëerd in het huis, maar ook in de tuin was het paradijselijk; wij hadden ons in het zonnetje verschanst aan de tuintafel met heerlijke hapjes en drankjes. Ik uiteraard met mijn rug naar het huis, maar Frank kon zijn ogen weer goed de kost geven. Ook nu weer dezelfde scène; een huppelende vrouw en een nukkige man. Ze namen wel lang de tijd om alles heel goed te bekijken en na de eerste ronde door het huis volgde zelfs een tweede. Dat doe je niet als je al direct denkt dat het niks is. We konden de makelaar horen ratelen en de vrouw regelmatig lachen. Op Aruba vertelde onze makelaar destijds dat de vrouw vaak beslist bij de aankoop van een huis. Bij de vorige twee bezichtigingen was dat hier niet zo gegaan, maar wellicht deze keer wel? Het leek er sterk op.
Na lange tijd vertrokken de potentiële kopers in hun auto en kwam de makelaar naast ons zitten aan de tafel in de tuin, voor de evaluatie van dit bezoek. Ze vertelde dat de vrouw direct tot aankoop over wilde gaan, maar dat haar man wat gevaarlijke situaties in ons huis aangetroffen had, waardoor ze besloten hadden dat ze verder gingen zoeken naar een ander huis. We waren enorm verbaasd en vroegen om verdere uitleg. De makelaar nam ons mee naar binnen om ons te laten zien waar het gevaar zich bevond. Aan welke gevaren werden wij nu al jaren dagelijks blootgesteld? In de meterkast wees ze op twee stroomdraden die gedeelte bloot lagen en slechts met elkaar verbonden waren met kleine clipjes. Frank vertelde haar dat het telefoondraden zijn en dat het zo aangelegd is door de monteur van de telefoonmaatschappij. Het volgende probleem bevond zich in onze woonkamer. Om het te kunnen zien moesten we ons hoofd in de schouw steken, want bovenin hing ook een levensgevaarlijke stroomkabel met een los uiteinde. We konden haar vertellen dat dat de sensor is van de daar bevestigde ledstrip, waardoor we met de afstandsbediening het licht in de schouw aan kunnen doen.
Ze bekende dat ze er zelf helemaal geen verstand van had (goh, je meent het…) en zei opgelucht te zijn dat het allemaal in orde was.
Wij waren opgelucht dat ze snel daarna vertrok en vroegen ons voor de zoveelste keer binnen een paar dagen af waar we met dit stel aan begonnen waren. Maar ze had ons net voor haar vertrek verteld dat ze voor a.s. dinsdag weer twee bezichtigingen had gepland, dus vooruit maar weer.