Nadat de makelaar ons met frisse tegenzin toegezegd had dat ze aan het begin van de avond opnieuw langs zou komen voor een bezichtiging, was er voor ons werk aan de winkel. Alle lekkere hapjes en drankjes snel opgeborgen in de koelkast en daarna allereerst maar eens de burgemeester gebeld. Ze riep gelijk dat ze er niets van begreep en dat ze direct naar ons toe zou komen.
In afwachting van haar komst zetten wij op de nachtkastjes naast ons bed twee flesjes Chimay met bijbehorende glazen, als een knipoog naar het stel die straks rondgeleid zou gaan worden. We hadden zelf behoefte aan wat luchtigheid en konden ons voorstellen dat zij inmiddels helemáál op zouden zijn van de zenuwen en een geheime boodschap, als blijk van onze goede verstandhouding, wel zouden kunnen waarderen.
Na tien minuten verscheen onze altijd snelle burgemeester en praatte Frank haar bij over de laatste ontwikkelingen van deze middag. We vroegen aan haar of zij wist of wij nog onder de verkoop aan de Engelsman uit zouden kunnen. Hij had immers getekend, maar wij nog niet. Zij had, net als wij, het idee dat het ontbreken van onze handtekening van belang was in deze, maar voor de zekerheid belde ze toch even met de notaris in ons dorp. Helaas was die druk en kon de telefoon niet beantwoorden.
De bekende fles Ricard kwam op tafel en het glas van de burgemeester was net gevuld toen er aan de deur geklopt werd. Het was een voor ons onbekende dame die zich voorstelde als makelaar. Ze had gezien dat ons huis te koop stond en ze vroeg zich af of ze iets voor ons kon betekenen. We vertelden haar dat dat vermoedelijk niet zo was omdat we al met een makelaar in zee waren gegaan (welliswaar een zeer wilde zee en vermoedelijk met een makelaar op een piratenschip……..).
We hadden het woord makelaar nog niet in de mond genomen of daar stopte onze makelaar aan de overkant van de straat. Gevolgd door de auto van het stel. Ze moesten wel aan de overkant gaan staan, omdat de auto van de burgemeester én de auto van die vrouwelijke makelaar die zich net spontaan gemeld had, al op ons pad stonden. De laatste dame stapte net in haar auto om te vertrekken en toen we de burgemeester meldden dat de makelaar gearriveerd was, gaf ze Frank snel haar glas (“Zet gauw weg, ik kom ‘m straks wel opdrinken!”) en vloog ze ook de de deur uit en het terrein af.
Wij posteerden ons vliegensvlug aan de tuintafel met de hapjes en de drankjes die we voor de picknick hadden gekocht. We durfden absoluut onze bezoekers niet aan te kijken en waren er druk mee om heel ontspannen en volkomen op ons gemak over te komen. We hoorden eerst een stevige woordenwisseling in onze zijtuin en daarna verscheen het hele gezelschap in onze buurt. We zwaaiden eens vriendelijk op veilige afstand en doken toen weer snel in een zeer geanimeerd gesprek. We hoopten in ieder geval dat het daar op leek, want we waren natuurlijk de hele tijd aan het gluren en probeerden de gesprekken te volgen. De makelaar was deze keer niet alleen, maar had iemand meegenomen, die wij nog niet eerder hadden gezien. Ze werd niet aan ons voorgesteld en we zagen dat ze alleen maar mee liep en verder niets zei. De rondleiding duurde lang, wat ons wel goed deed. Ze had vooraf natuurlijk helemaal geen zin in deze rondleiding, maar ze maakte zich er in ieder geval niet snel vanaf.
Na ruim een half uur zagen we dat het stel vertrok en dat was het moment dat de makelaar zich bij ons aan tafel voegde. Met haar altijd aanwezige brede verkopers-glimlach vertelde ze dat het stel net de vraagprijs voor ons huis geboden had en dat haar collega nu met ze op weg was naar het kantoor waar zij zouden gaan tekenen. “Gefeliciteerd, jullie hebben vandaag twee keer je huis verkocht” voegde ze er vol trots aan toe.